Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

'Micro-agressie'

  •  
26-08-2015
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
474 keer bekeken
  •  
RTEmagicC_c7f6ea9410.jpg
Met narigheid moet je leren omgaan
Is micro-agressie een nieuwe term voor verwende mensen met (te) lange tenen? In de VS rukt deze term op om te verwijzen naar subtiele vijandige opmerkingen. Als je bijvoorbeeld aan een allochtoon vraagt “Waar ben je geboren?” kan dat worden ervaren als een manier om duidelijk te maken dat ie ‘anders’ is. Misschien bedoel je het niet zo, maar het kan zo worden gevoeld, en daar moet je rekening mee houden.
Maar deze uitwas van politieke correctheid lijkt nu onder Amerikaanse studenten echt overboord te gaan, blijkens dit artikel. De uitspraak ‘ America is the land of opportunity’  wordt bijvoorbeeld genoemd als een voorbeeld van micro-agressie (Huh? denk je misschien. Ik denk dat het is omdat je hiermee kunt suggereren dat iemand die faalt een sukkel is). Steeds meer komen docenten en bestuurders van universiteiten onder druk te staan om op hun woorden te letten, omdat studenten die als krenkend kunnen ervaren.
Kindertijd In feite wordt de studententijd hiermee het verlengde van de kindertijd, waarin je wordt afgeschermd van de grote boze wereld. Het is heerlijk om kinderen in een beschermde sprookjeswereld te laten opgroeien, maar als je ze nooit confronteert met nare dingen, kunnen ze daar niet tegen en zijn ze snel van streek. Ze voelen zich dan ‘onveilig’, in de woorden van de studenten. 
Eerlijk gezegd vind ik om te beginnen al helemaal niet dat we kinderen altijd moeten afschermen van narigheid; ze moeten juist leren daarmee om te gaan, en dat leer je door het te doen. Ook vind ik het belangrijk dat kinderen leren hoe de wereld in elkaar zit, en het is het nu eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik erger me bijvoorbeeld dood als ouders hun kinderen voorliegen over waar hun hamburger vandaan komt (bijvoorbeeld “dat vinden die dieren niet erg want die worden daar speciaal voor gefokt; en als we ze niet eten komen er teveel van!” – jawel, naar waarheid opgetekend uit de mond van een liefhebbende moeder).
Facebook Maar los daarvan: volwassen worden betekent dat je niet op elke slak zout legt, dat je wat ruis accepteert in het sociale verkeer (mensen bedoelen niet altijd wat ze zeggen), en dat je niet iedereen de mond snoert die iets zegt wat jij onprettig vindt. Ik vind het zelfs al een gevaar dat dit op Facebook en andere sociale media zo makkelijk is: je kunt zonder enige confrontatie iedereen wegdrukken die je niet leuk vindt, en zo hou je je eigen selecte wereldje over van alles wat jou bevalt. 
Natuurlijk ben ik er niet op uit dat we allemaal mensen gaan volgen die we niet leuk vinden ???? Maar het is wel goed te beseffen dat je via sociale media erg in je eigen wereld leeft met gelijkgestemden: een bubbel waarin je de rest van de wereld niet meer ziet. Vroeger las je de krant en zag je dus alles, nu krijg je veel vaker nieuws via sociale media en internet, dus een selectie van wat in jouw bubbel belangrijk is. Als je die bubbel niet af en toe openbreekt leer je niks over de wereld en word je net zo’n watje als die Amerikaanse studenten…
collega_s_150.jpeg
Het laatste boek van Roos Vonk is Collega’s en andere ongemakken
cc-foto: Albert Lynn

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.