Migratie politiek faalt

Meer dan 10 uur heeft de Tweede Kamer vergaderd over de toekomst van Mauro. Wederom heeft de kamer zijn tanden stuk gebeten op een individueel geval, waar zij had voorgenomen dit nooit meer te doen. De herhaling van zetten laat de politieke onmacht zien en onderstreept de achterhaalde opvattingen over migratie.

Wereldwijd zijn ongeveer 200 miljoen mensen om verschillende redenen in beweging. Oorlog, geweld, onderdrukking, honger, vervolging etc. Dit aantal zal de komende jaren naar verwachting alleen maar toenemen. Ongeveer 1/3 hiervan verhuisde van het ene ontwikkelingsland naar het andere. Een gelijk percentage verhuisde naar een ontwikkeld land. In de steeds kleiner wordende wereld is het onvermijdelijk dat Nederland steeds meer geconfronteerd wordt met immigranten die hun toekomst hier willen opbouwen. Een steeds groter deel hiervan is kansrijk, maar ook deze groep wordt geconfronteerd met de achterhaalde quota gestuurde regelingen van de Overheid. Net zo goed de beperkingen op huwelijksmigratie meer en meer oprechte verhoudingen dwarsboomt.

Waar in andere delen van de wereld de bevolking nog groeit en relatief jong is, die steeds meer richting het Westen vertrekken, wordt het Westen geconfronteerd met vergrijzing en daarop volgende ontvolking. Deze migratie beweging is een welkome ontwikkeling want vanaf 2035 zakt het aandeel autochtone bewoners in hoog tempo in elkaar. In de cijfers van het CBS wordt dit alleen gecompenseerd door toename van het aandeel niet-westerse allochtonen. Het aandeel Westerse allochtonen zal beperkt blijven. Vanaf 2035 verwacht het CBS ook geen verdere significante groei meer van de bevolking. We blijven dan steken rond de 17.5 miljoen inwoners.

Wie deze ontwikkelingen in ogenschouw neemt, beseft meteen de bespottelijkheid van de kamerdiscussie over Mauro. Hij is de ‘eerste’ in een onvermijdbare ontwikkeling, waar geen ‘dijk’ tegen bestand is. Een dijk die wij ook niet willen opwerpen willen wij in de toekomst kunnen zorgen voor onze ouderen en onze welvaart in stand willen houden. Het aandeel ouderen/ jongeren zal zo scheefgroeien dat immigratie aanwas van groot belang is. Immigratie is voor Nederland onvermijdelijk en broodnodig. Het kabinet beseft dat in zekere zin wel, door haar politiek van kansrijken immigranten proberen toe te laten. Maar zij komt daar in de knel met de PVV maar ook met humane- en mensenrechten overwegingen die eveneens ten grondslag dienen te liggen aan immigratiepolitiek.

Te lang is immigratiepolitiek afgestemd op de weerstand onder een bepaald deel van de bevolking en niet langer onderdeel van overwogen bevolkingsbeleid. Deze politiek zorgt ervoor dat de rechteloosheid van immigranten zoals Mauro verder toeneemt. Niet langer wordt er gekeken naar maatschappelijke participatie, maar alleen naar de mate van schrijnheid van het individuele geval. “Is de case niet zielig genoeg, dan volgt uitzetting.” Deze tendens kon ontstaan omdat de immigratiepolitiek eind jaren zeventig en tachtig, vooral een economisch belang diende, waarbij de maatschappelijke consequenties werden genegeerd. De maatschappelijke participatie ontbrak, waardoor de afstand tussen groepen in de samenleving toenam en daarmee ook de onderlinge weerstand.

De politiek van de PVV om zoveel mogelijk migranten terug te sturen zal niet veel verder komen dan veel spierballen vertoon. Het migratie aandeel ligt al erg laag in Nederland en daarvan valt weinig meer af te halen omdat het resterende deel vaak op mensenrechtengronden wordt toegelaten. Er is geen sprake van een toevloed van kansarme immigranten. Sahar liet al zien hoe de politiek al op de bodem van het vat schraapt. Zij kon blijven omdat haar terugkeer inhumaan en een schending van haar rechten zou zijn. In vergelijking met Mauro kan je niet aan de indruk ontkomen dat het beleid meer en meer willekeur is en gedreven wordt door de wens om immigranten te weren. PVV politiek ten voeten uit en een schandvlek voor het CDA die zich graag sociaalchristelijk profileert. De VVD is in geen velden en wegen te bekennen uit angst voor de discussie.

Het immigratiebeleid dient radicaal om te gaan. Het is een illusie dat Nederland zich kan afzonderen van de ontwikkelingen in de wereld. We dienen het beleid af te stemmen op de toekomstige ontwikkelingen en te zorgen voor een effectieve manier van participatie in de Nederlandse samenleving van immigranten. Bij het toelatingsbeleid dienen we niet alleen uit te gaan van de economische wenselijkheid maar ook rekenschap te geven aan de oorzaken van migratiestromen en het respecteren van de mensenrechten. Quota gestuurd beleid zoals op dit moment gevoerd wordt, zal elke keer een nieuwe Mauro voortbrengen en tot onmogelijke discussies leiden. Voor de politiek een slechte zaak, omdat zij op geen enkele wijze bij het huidige beleid tot een acceptabel antwoord zal komen bij elk van de gevallen. En bij elke hopeloze discussie in de Tweede Kamer, bewijst de politiek haar onmacht en zal het vertrouwen van de samenleving afnemen. Een ideale voedingsbodem voor partijen als de PVV, die met hun opvattingen de toekomst van Nederland op een zijspoor parkeert. Ik vrees dat er nog vele Mauro’s nodig zijn, voordat bij het CDA en de VVD de schellen van de ogen vallen. Het voornemen van het CDA om een humaner beleid te voeren, is weinig bemoedigend omdat het de kernoorzaak niet aanpakt. Want wanneer is het humaan genoeg? Het begrip is te vaag. Politiek Den Haag kan zich opmaken voor de volgende, onvermijdelijke Mauro, Sahar of Gumuz. Hans Groen publiceerde dit artikel eerder op zijn blog