Mijd de Nederlandse taxi!

Sabine Vandeputte is sinds januari correspondent voor de VRT in Nederland. Vanuit haar uitvalsbasis in Den Haag schrijft ze ons over de dingen die Nederland onderscheiden van ons land. Zo blijkt een taxi nemen in Nederland opletten geblazen, tenminste als de chauffeur je al wil vervoeren. “Ga te voet, steel een fiets, neem de bus of ga desnoods liften. Maar mijd de Nederlandse taxi’s”, raadt Sabine Vandeputte ons aan.

Onlangs kreeg ik in een kort kranteninterview alleen maar vervelende vragen. Daar ben ik dol op. Het standaardwerk “Lastige vragen” van Max Frisch is een van de weinige boeken die ik meegenomen heb naar het noorden, mochten hier ooit landerige middagen aanbreken.

Op de vraag “Wat vindt u leuk aan Nederland”, antwoordde ik enthousiast “Wat is er niet leuk aan Nederland?” Daarbij verloor ik een belangrijk minpunt uit het oog: de Nederlandse taxi’s. Als ik u een advies mag geven: loop er met een grote boog omheen. Ga te voet, steel een fiets, neem de bus of ga desnoods liften. Maar mijd de Nederlandse taxi’s.

Overal in de wereld stap ik breed glimlachend uit een taxi In zowat alle landen die ik bezocht, waren taxiritten altijd een feest. In Istanbul waren het avontuurlijke mini-busjes die je deelde met de meest ongelooflijke personages. In Parijs voel ik me telkens weer een prinses als zo’n taxi langs de Seine zoeft.

En New York! Daar stap je via het portier letterlijk in een onbekende wereld: Pakistani, Italianen… Reizen hoeft daarna eigenlijk niet meer. Zelfs in Brussel was taxirijden altijd weer spannend. De ene keer werd je onderhouden over klassieke muziek en filosofie, de andere keer moest je een echtelijke ruzie in het Afrikaans aanhoren.

Maar de absolute top blijft natuurlijk Londen: de taxichauffeurs zijn er zonder uitzondering aardige ooms die je in die fantastisch ruime bolides snel en veilig afleveren, en altijd krijg je bruikbare tips voor je verdere verblijf. Overal in de wereld stap ik breed glimlachend uit een taxi. Alleen in Nederland is het altijd weer een grote teleurstelling.

Graag omrijden Ga er veiligheidshalve maar van uit dat een deel van de chauffeurs onderwereldfiguren zijn. In Amsterdam woedde jarenlang een echte taxi-oorlog waarbij ook slachtoffers vielen. Ik geloof dat ook een passagier er onlangs overreden werd, de chauffeur reed daarna gewoon door. Bij het centraal station staan daarom ook stewards die de klanten hun taxi aanwijzen, niet echt een prettige sfeer. De chauffeurs die ik trof, reden ook altijd dik tegen hun zin. Ik begreep hen niet, zij begrepen mij niet, ze kenden hun stad nooit en de taxi’s zelf waren bijna altijd stinkende rammelkarren.

Nederlandse taxichauffeurs staan er ook om bekend dat ze graag omrijden. Zonder Nederlandse tongval ben je gegarandeerd de klos. Als je geen gepeperde rekening wil, moet je als klant de hele tijd co-piloot spelen. Dodelijk vermoeiend. Een keer kon ik het niet, omdat ik tegelijk moest bellen met de redactie. En ja hoor: de chauffeur was erin geslaagd een verre, onnodige ringweg op te gaan waar we ook nog eens vast stonden. Kassa!

Bij vriesweer ’s nachts dolen in een park De prijzen zijn ook totaal onnavolgbaar, je kan er geen peil op trekken. Hier in Den Haag nam ik een keer noodgedwongen een taxi. De korte heenrit kostte maar liefst 15 euro, de terugrit kreeg ik aangeboden omdat de chauffeur zijn bonnetjes niet vond. En het meest vervelende is dat de Nederlandse taxi-chauffeurs korte ritjes weigeren.

Daar had ik zelf nog nooit last van, tot een paar weken geleden. Het was een van die ijskoude dagen die hier in Nederland nog vele malen kouder waren dan in Vlaanderen -neem het van mij aan. Na een klus in Amsterdam kwam ik ver na middernacht met de laatste trein aan in Den Haag. Ik was doodmoe, er stond een ijzige wind en de laptop woog zwaarder dan ooit. Er waren er geen trams of bussen meer, en door weken sneeuw en ijs waren alle voetpaden verworden tot ware schaatsbanen.

Ik twijfelde, maar het vlees was te zwak. Ik opende de deur van de eerste taxi in de rij en vroeg de chauffeur liefelijk of ie geen bezwaar had tegen een kort ritje. Ik verstond z’n uitval niet goed, maar het kwam erop neer dat ik dat verdomde eind toch ook wel kon lopen. En toen deed ik iets wat ik in m’n hele leven nog nooit gedaan heb: ik sloeg de deur keihard dicht.

Boos en verdrietig vatte ik mijn nachtelijke tocht aan. Wat verbeeldde die man zich wel?! Misschien had ik wel stekende buikpijn, of een verzwikte enkel! De kortste weg leidde langs een park met dreigend brede gracht. Overvallers en verkrachters waagden zich bij dit weer niet buiten. Maar wat als ik uitgleed en over een paar dagen dood gevonden werd in het ijskoude, zwarte water? Iedereen zou zich hebben afgevraagd waarom ik in het holst van zo’n vriesnacht op m’n eentje door een park ging dolen. U weet nu waarom.

Dit artikel verscheen eerder op de website van de Belgische publieke omroep VRT: DeRedactie.be