Mijn moeder, mijn engel

Mijn lieve moeder Feyma, moeder van zeven jongens en een meisje, is op 13 maart 2015 vroeg in de ochtend, onverwacht en zonder op mij te wachten, zonder mij een warme knuffel te geven en zonder nog één keer qurbo tegen mij te zeggen, als een engel naar de hemel gevlogen.

Op die vrijdag sta ik, zoals meestal, vroeg op. Even sporten, douchen, mijn tas inpakken en de deur uit, op naar mijn werk. Dat is mijn plan. Als ik me na het douchen heb afgedroogd, pak ik mijn kleren en kleed me aan. Dan gaat mijn mobiel. Ik laat hem liggen en doe mijn hemd aan. Bij de derde keer neem ik op. ‘Met Celal,’ zeg ik. Aan de andere kant hoor ik een huilende stem en die zegt opeens ‘Mama is er niet meer’. Ik begrijp de boodschap niet helemaal goed en vraag ‘Wat bedoel je, mama is er niet meer? Hee, wat? Is mama dood?’ en ik vraag door, tegen mijn zin in: ‘Is mama dood?’ en ik praat steeds luider. ‘Ja broertje, mama heeft ons alleen achtergelaten,’ zegt mijn broer, een volwassen man, maar zijn stem is als die van een jongetje van acht jaar. 

‘Nee, het is niet waar wat je zegt, mama is niet dood!’ schreeuw ik tegen hem. Want mijn oren willen het woord dood niet horen, mijn ogen zoeken naar mijn moeder, mijn handen willen de handen van mijn moeder vastpakken. Ik voel me als een klein kind, van de grote Celal blijft niets over. Ik zit op mijn bed, in mijn eentje en bijna vijfduizend kilometer ver van mijn moeder, ver van Diyarbakir. Ik heb gezelschap van mijn tranen en verder van niemand.

Ik ben niet alleen mijn mama, maar ook mijn inspiratiebron, mijn kracht kwijtgeraakt. Want tegen wie moet ik nog qurbo zeggen, met wie ga ik via Skype samen Koerdische liedjes zingen? Van wie krijg ik nog berichten over de gebeurtenissen in Turkije? Als ik haar sprak via Skype moest ik haar iedere keer geruststellen dat het goed met mij ging. ‘Heb je iemand die voor jou kookt, mijn zoon? Wie helpt jou met het huishouden? Lukt het, mijn zoon, werken, koken, huishoudelijke zaken te doen en voor mijn kleinkinderen Havin en Avsin te zorgen?’ En iedere keer zei ze ‘was ik daar nu maar, dan had ik mijn zoon geholpen met alles’.

Ik had haar beloofd om haar in september samen met mijn vader naar Nederland te halen en als dat zou lukken voor drie maanden. Ze was heel erg blij en was al begonnen met voorbereiden. ‘Wat heb jij allemaal nodig mijn zoon, wat zal ik voor jou meenemen?’ Mijn moeder was een prachtige moeder, prachtige vriendin, prachtige buurvrouw, prachtige moslima, prachtige Koranlezer. Zij stond voor iedereen klaar en was altijd behulpzaam. Als ergens een zieke was of een dode, dan nam zij haar Koran mee en las voor. Zij was heel erg trots op mij toen ze hoorde van de publicatie van mijn boeken. 

Ik ga je geen vaarwel zeggen, mijn mama mijn engel, want je blijft voor altijd in mijn hart. Jouw lach en je lieve glimlach staan mij voor eeuwig voor ogen. Ik keerde na 24 jaar terug in Diyarbakir, maar je was er niet.

 

Het nieuwe boek van Celal is: Het is je zusje! Eermoord in Nederland. (februari 2015)