Moeten we vrezen voor eenling terreur op 30 April?

Na de aanslag in Newtown, die werd gepleegd door iemand met Asperger, heb ik in december een artikel geschreven over het syndroom. Ik heb dat ook en ik wilde hierover inzicht geven en de Opinie en Debat-pagina van de Volkskrant plaatste het op 22 december. Tevens heb ik een vereniging opgericht voor eenlingen. Want dat is wat het syndroom met je kan doen.

De maatschappij wijst eenlingen af. Ze doen niet mee en worden vaak niet of nauwelijks geaccepteerd. Bij de eenling wakkert dit een neerwaartse spiraal van cynisme en negatieve emoties aan. Men verwijt de omgeving niet gewoon eenling te mogen zijn. Men ziet het als een verbod om te zijn zoals men is. Ik heb jarenlang een sterk eenling leven geleid en het gemis aan sociale contacten is verkillend en maakt makkelijk negatief en achterdochtig.

Dan krijg je de neiging de schuld bij anderen neer te leggen. Vervolgens zorgt het eenlingen bestaan er weer voor dat niet erkend wordt dat deze emotionele ontwikkeling wordt veroorzaakt door gebrek aan sociale contacten. Het gevoel loopt vast en het ego maakt dat het idee minder dan anderen te zijn niet geaccepteerd kan worden. Daaruit kunnen suïcidale gedachten voortkomen met de wens onschuldige mensen te willen meenemen.

Ten tijde van de aanslag van Kast Tates woonde ik in Amsterdam. Ik voelde me gepest en gehaat. Door de vele mensen die dicht op elkaar leven was mijn sociale intelligentie helemaal van slag. En empathie is voor mij moeilijk. Het ontnam mij mijn noodzakelijke overzicht. Ik liep rond met een wrok tegen de samenleving en toen ik vernam dat Karst Tates een gepest leven had geleid, dacht ik; dan is zo’n aanslag ook all in the game. Als een logisch gevolg van een pestcultuur. Het hoort erbij. Ik schrok van mijn eigen gedachte.

De stad kwam te dichtbij dus ben ik verhuisd naar een dorp. Hier heb ik mezelf kunnen vinden en de ruimte gevoeld om mijn eigen gedachten geordend te kunnen dragen. Waarna mijn sociale intelligentie en gevoel weer terugkwamen en mijn medemenselijkheid vorm kreeg. Uiteraard vind ook ik zelfmoordaanslagen verschrikkelijk.

Professor Damiaan Denys (hoogleraar psychiatrie) schreef een tijd geleden dat er in 2000 410.000 mensen met zelfmoordplannen rondliepen. Wat het percentage daarvan is, die plannen heeft waarin hij of zij eerst onschuldige mensen mee de dood inneemt, werd er niet bij vermeld. Ik denk dat dit percentage anno 2013 schrikbarend is. Ook het effect dat nationale en internationale zelfmoord aanslagen heeft op mensen met een zelfmoordgedachte, mag niet genegeerd worden.

Voor het computertijdperk ontwikkelden minder van de duizend potentiële eenlingen zich daadwerkelijk tot een eenling dan momenteel. Wanneer, bijvoorbeeld, op een totaal van 100.000 eenlingen één gek een aanslag pleegt en daarna zichzelf vermoordt, dan zijn dat twee gekken op 200.000 eenlingen. Het totaal aantal eenlingen kan niet meer genegeerd worden.

Het moet bespreekbaar worden. Er zouden praatgroepen kunnen komen die mensen met ideeën voor een zelfmoordaanslag met elkaar in contact brengen. Waar mensen de mogelijkheid hebben om tussen anderen hun donkerste gedachten te uiten. Als een variant van anonieme alcoholisten. Om het zo uit het verdomhoekje te halen. Om het relativering te geven. De AZGG (Anonieme Zelfmoordaanslag Gedachten Groep). Hoe cru ook gesteld, maar om te voorkomen i.p.v. op de volgende aanslag te wachten. Waar je je aansluit en op een avond langskomt en je hand opsteekt en zegt: “Ik ben ……en ik heb plannen om onschuldige mensen te vermoorden voordat ik de hand aan mezelf sla.” Waarna de groep zangerig en in koor proclameert: “Welkom die en die.” Er moet relativering van de gedachte geboden worden.

Karst Tates en Tristan van der Vlis waren eenlingen. Na de aanslag van Van der Vlis is er een team geformeerd om de eenling in kaart te brengen. De eenling die een gevaar zou kunnen zijn. Hoe definieer je die? Ben ik, omdat ik me ermee bezig houd, iemand die in de gaten gehouden wordt? Kijkt men mee naar mijn internetgedragingen? Dat men eenlingen in kaart probeert te brengen heeft ook een positieve kant, namelijk dat er indirect maatschappelijke erkenning aan de eenling gegeven wordt.

Eenlingen moeten een maatschappelijke status krijgen. De eenling moet trots zijn een eenling te zijn. Zoals een Amsterdammer trots kan zijn een Amsterdammer te zijn. Eenlingen komen door te weinig sociale contacten te makkelijk in de hoek te staan. Ze moeten zich groeperen. Ergens aansluiting vinden. Een T-shirt met ‘vandaag ben ik een 1-ling’. Een verbinding tussen eenlingen en mensen met een sociaal leven die ook wel eens een dag een eenling zijn. Iets wat iedereen kan dragen.

Maar de voornaamste reden voor aandacht voor eenlingterreur is natuurlijk 30 april aanstaande. Obama heeft het eens het grootste terreurgevaar van de toekomst genoemd. De anonieme eenling die van de ene op de andere dag wereldnieuws is. Als er al gevaar hiervoor te duchten is dan zal het eerder verstoring zijn. Een waxinelichtje gooien, een schreeuw op de Dam tijdens dodenherdenking die voor paniek zorgde. Een ander kenmerk van eenlingterreur is dat ze toeslaan op momenten dat je het niet verwacht. Aan de ene kant omdat de slagingskans dan groter is en aan de andere kant om niet als een copycat gezien te worden. In eenling identiteit zit ook een sterke drang origineel te willen zijn.