Nederland aanbidt Calimero, de god van de verongelijktheid

Laat ik drie voorbeelden aanhalen uit de zeer recente geschiedenis om dat te illustreren.

De boodschap van Brusselmans is, dat er met twee maten wordt gemeten: de allochtonen mogen alles, hun grofste misdaden worden bedekt met de linkse mantel der liefde. Intussen zijn die allochtonen nooit te beroerd om ons erop te wijzen hoe hypocriet we zelf zijn. Om kort te gaan, we zijn gevangenen in ons eigen land.

Tweede voorbeeld: de arrestatie van een omstander vorige week vrijdag, toen hij protesteerde tegen de haatpreken van de non-beweging Sharia4Holland. Het gebeurde bij, jawel, het Nationaal Monument op de Dam. Rechts en links gingen stemmen op, maar vooral rechts. Men was verontwaardigd dat de omstander werd opgepakt en de haatbaarden, die het slechtste met onze democratie voorhebben, niet.

Theodor Holman waande zich zelfs al in een soort van Tweede Wereldoorlog, gezien de titel van zijn verongelijkte column “Ausweis”. Hij eindigt zo: ‘Moge de vlag van Tawheed binnenkort op het torentje van Kok wapperen. Zo Theodor, deze tekst uitknippen en bij je dragen als over een paar jaar de sharia is ingevoerd.’ Zwarte sarcasme, die borrelt van… Precies ja, verongelijktheid. Stinkende verongelijktheid en niets anders. En de boodschap is, dat wij Nederlanders ons laten overheersen door een nieuw schrikbewind, de islam, terwijl de politie er nog aan meewerkt ook.

Ach, denk alsjeblieft niet dat het een rechtse trek is om je als een vis in het paneermeel van het slachtofferschap te wentelen. Of dat het een allochtonentrek is. Of iets tussen Palestijnen en Joodse kolonisten. Niets van dat. En anders dan sommigen willen doen geloven, heeft het ook weinig met feitelijke politiek te maken. Het is veeleer een kwestie van ideologie, of het gebrek daaraan. Er heerst bij veel mensen een groot gemis aan een omvattend verhaal, waarin de veelheid der dingen hun betekenisvolle plek hebben.

De wereld is complex, chaotisch, van zichzelf betekenisloos en dat kan de menselijke psyche niet of belabberd aan. Zuchtend naar een eenduidigheid die niet bestaat, behalve als hersenspinsel, zoek je je toevlucht in religie of een politieke ideologie. Maar als je dat om wat voor reden ook niet wilt, dan zit je vroeg of laat met een knagend gevoel. Temeer omdat het je eigenlijk aan weinig lijkt te ontbreken. Je voelt je tekortgedaan. Dat ligt natuurlijk niet aan jezelf, want jij werkt hard en bedoelt het allemaal goed. Nee, het is de wereld. Deze is groot en jij bent klein en dat is niet eerlijk en zo, je weet wel. Erger, de hele wereld spant samen om jou te pakken. Wat ben je belangrijk! Op naar het Nationaal Monument op de Dam!

Het derde voorbeeld had plaats in Rotterdam. Gisteren (31 mei) wijdde Metro-columnist Luuk Koelman een tekst aan Ramsis Kwidama, de 35-jarige Antilliaan die vorige week donderdag vanaf de kade van de Nieuwe Maas in Rotterdam-West een 12-jarige jongen achterna sprong om hem uit het water te helpen, maar daarbij helaas zelf het leven verloor. ‘Nu is Ramsis dood en het verbaast me hoe weinig zijn naam in de media wordt genoemd. Vandaar deze oproep aan mijn collega Metro-columnist, burgemeester Aboutaleb van Rotterdam: Ramsis Kwidama verdient een Erepenning.’

De oproep van Koelman is niet schreeuwerig en ook niet verongelijkt. Sterker nog, Koelman heeft volkomen gelijk. Kwidama heeft zichzelf (onbedoeld) opgeofferd voor het leven van een ander, en dat verdient de nodige erkenning. Koelman gaat zich niet te buiten aan de verongelijkte toon van, bij voorbeeld, die lieden die roepen dat de dader weer vervroegd vrijuit mag terwijl het zich verwerende slachtoffer ten onrechte wordt gestraft – om vervolgens hogere straffen te eisen. Koelman overstijgt het gemakzuchtige engagement van eergenoemde Brusselmans, Schut en Holman. Maar sommige reacties op zijn column zijn wél verongelijkt. Zoals deze: ‘Schandalig dat zijn naam zo weinig in het nieuws is. Als het een Antilliaan was die iemand had vermoord, stond hij allang met minstens z’n voornaam en initiaal van z’n achternaam op de voorpagina van de Telegraaf!’

De burgemeester van Amsterdam is er snel bij. Hij wil geen manifestaties bij het Nationale Monument op de Dam meer. Want voor je het weet trekt iedereen daarheen om aandacht te eisen voor zijn hersenspinsels, voor het broodnodige stukje betekenis, en dat is niet de bedoeling. Wie betekenis zoekt, gaat maar vrijwilligerswerk doen.

Nederland is niet goddeloos. Nederland aanbidt Calimero, de god van de verongelijktheid. Omdat we zijn vergeten wat echte ellende, onrecht en onderdrukking is.