Nederland, grow the fuck up!

Ruim 4 jaar werk ik aan de zijlijn van de entertainmentindustrie in Nederland. Je zou op zich daar alleen al hele columns mee kunnen vullen. Dat ik dat niet doe heeft vooral te maken met het feit dat ik mijn werk nog steeds erg leuk vind en het liever niet kwijt wil. Misschien iets voor over een jaar of 10. Dan zal ik echt zeggen wat ik van Gordon vind en verraad ik dat zelfs ik langer ben dan Patricia Paay.

Er is echter iets wat ik erg mis in de Nederlandse entertainment en dat is goede harde volwassen (zelf)spottende humor.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Nederland geen tegenhanger heeft van de David Letterman Show, of mijn persoonlijke favoriet, het uber-sarcastische Colbert Report. Of een fantastisch programma als QI van de BBC met Stephen Fry. Heerlijk!

Waarom is ‘the Roast’ in Nederland zo roemloos ten onder gegaan, maar kijken we graag naar de Amerikaanse versie? En nee dat lag niet uitsluitend aan de titel ‘gehaktdag’ voor een programma op vrijdag.

Wat is het dan wel?

Waarom kon Prem het format van ‘the Roast’ niet aan, terwijl hij zelf dolgraag de hele dag met de gehaktmolen rondloopt. Waarom waren en überhaupt weinig kandidaten voor te vinden?

Ik ben tot de enige mogelijke conclusie gekomen: Nederland doet niet graag aan introspectie en heeft bar weinig gevoel voor humor als het aankomt op ‘eigen’. ‘Onze’ cultuur is heilig en ‘onze’ beroemdheden maken we alleen belachelijk in de Privé en Story. Liefst anoniem, met een grote lens, niet met een harde zelfkritische lach.

Gordon mag een Chinese operazanger en plein publique met racistische termen belachelijk maken, maar laat een mooie dame het niet in haar hoofd halen om hem op live tv een coke-snuiver te noemen. Want wie is zij wel niet met haar dikke tieten?

Ushi vinden we ook enig. Satire noemen we dat ook wel eens. Het uitvergroten van een gebeurtenis of karakter en dan uiteraard niet van onszelf maar van die ander. Dat is geen racisme, dat is humor. Helaas komen we in Nederland ook niet voorbij de tv-kantine als het aankomt op het sportief belachelijk maken van onze nationale ‘helden’, want dat is dan opeens zielig en grof.

We hebben ook graag meningen over andere culturen en geloven. Veelal inferieur aan onze standaarden. Nederlanders delen dolgraag knauwen uit maar als er terug gemiauwd wordt is het land nog kleiner dan het al was.

De laatste paar weken heeft deze discussie ook in onze richting een internationaal tintje gekregen. Opeens waren daar de buitenlandse media die iets van Nederland vonden. En nee het was niet mooi, en we werden meer dan eens goed belachelijk gemaakt.

Nederland werd betiteld als racistisch en achterlijk in de letterlijke zin van het woord. Mensen lachten ons en onze tradities keihard uit. En wat was onze reactie? Wij stopten massaal boerenkool in onze oren en zongen keihard ‘lalalalala’. Want wij willen dat niet horen. Als de VN zegt dat Rusland moet nadenken over het beleid inzake homoseksualiteit, staan we op de banken te juichen. Want ja! Zij zijn wel fout! Maar als die zelfde VN zegt dat er wellicht iets niet kosher is aan onze Zwarte Piet gooien we die zelfde banken door hun ruiten. “Wie denken ze verdomme wel niet dat ze zijn? Dit is onze cultuur, blijf af met je vuile zwarte poten mevrouw de VN-er!”

Ik kom het nu zelf ook tegen. Iedereen die mij langer dan vandaag kent, hetzij persoonlijk, hetzij via social media, weet dat ik altijd kritisch ben geweest over Nederlandse gebruiken, tradities en politiek. Maar nu ik sinds ruim een jaar in het buitenland woon is mijn mening opeens minder valide. Ik moet lekker wegblijven, fijn dat ik ben opgerot, het land is beter af. Ik werd op Twitter zelfs Persona non Grata genoemd.

Kortom; ik ben nu opeens een verrader. Mijn kritiek wordt ook meteen langs een in mijn ogen heel vreemde Amerikaanse meetlat gelegd. Want als ik kritiek op Wilders heb moet ik eerst maar eens naar die nog gekkere Sarah Palin kijken. Of als ik zeg dat Zwarte Piet wellicht aan een make-over toe is, moet ik maar eerst even opletten hoe racistisch Amerika nog is.

Zelfs een eerder stukje van mij hier, over het naar school fietsen van mijn zoontje en mijn idee over de participatiemaatschappij, ontlokte in mijn ogen bizar vijandige reacties.

Ik heb er over nagedacht en herkende opeens het gedrag: Nederland is een vervelende puber met groeistuipen en haar eerste menstruatie.

Klagen en mopperen, een klerezooi van je omgeving maken en boos worden als anderen er ook iets van durven zeggen, want deze puber maakt zelf wel uit op welke manier en wanneer ze iets doet. En als jij zegt dat iets slecht is doet ze het juist! Sterker nog, ze maakt van haar voetgestamp haar profielfoto! Ha! In your face en puh!

Weet je wat Nederland? Zoals we dat hier in Amerika zeggen: Grow the fuck up!