Nederland klaar voor de nieuwe eeuw

Ik heb veel literaire helden, maar die halen het niet bij Max Verstappen. Max kan heel hard autorijden, dat is op zichzelf eigenlijk al genoeg. De liefde begon met een video uit 2015, waarin Max in een sportwagen een rondje over het circuit rijdt met vader Jos naast zich op de passagiersstoel. Door het open vizier van zijn helm zie je juniors ijskoude blik terwijl hij krankzinnig snel door bochten raast. Jos, zelf jarenlang Formule 1-piloot, kijkt nerveus om zich heen, af en toe gebarend dat het iets voorzichtiger mag.

Risico nemen is een vak dat negenennegentig procent van de mensheid onvoldoende beheerst. Daarom neemt vijfennegentig procent te weinig risico, wat uiteindelijk een iets minder groot risico is dan te veel risico. Vervolgens kabbelt men semi-ongelukkig voort in een middelmatig bestaan. Max niet: kansen en bedreigingen intuïtief tot drie cijfers achter de komma juist schattend, wordt hij dit jaar wereldkampioen Formule 1. Hij heeft geld en vrouwen in overvloed, en hoewel zijn leven exact even zinloos is als dat van u, voelt het comfortabeler.

‘Alsof hij hem een estafettestokje wilde doorgeven, dat van meest universele Nederlander’, schreef AD-correspondent Edwin Winkels in 2016 over het bezoek van Johan Cruijff aan Max op het circuit van Barcelona. Drie weken na de ontmoeting overleed Cruijff, nog eens twee maanden later won Verstappen zijn eerste Grote Prijs. Toekomstige historici gaan waarschijnlijk verder dan Winkels, en noemen dit het moment waarop voor Nederland de eenentwintigste eeuw begon.

Hier nam de wandelende Limburgse kwantumcomputer de leidersrol over van de Amsterdamse goochemerd. Cruijffiaanse doctrines als ‘Je moet schieten anders kun je niet scoren’ schoten simpelweg tekort in de door informatiesnelheid besliste concurrentiestrijd met opkomende economieën. Listig combinatievoetbal, Johans handelsmerk, kon het museum in. Technischer en berekenender werden we, maar Nederland had een nieuw rolmodel om successen te behalen.