Nederland moet nú handelen om humanitaire ramp Griekse kampen te voorkomen

Sinds de corona-uitbraak is het leven voor vrijwel iedereen in Nederland ingrijpend veranderd. Op de sociale media buitelen de tips over me heen hoe om te gaan met al het corona-gerelateerde leed. Bouw structuur in. Beperk je nieuwsinname. Haal af en toe een frisse neus. Volg een online yogales. Relativeer je zorgen. Alle tips ten spijt, één belangrijke emotie valt niet weg te relativeren: de diepe, diepe schaamte die ik voel bij de gedachte aan hoe onze regering zelfs in deze crisis de vluchtelingen in Griekse kampen in de steek laat.

Een wreed understatement Al jaren is de situatie in de Griekse vluchtelingenkampen nijpend. We kennen allemaal de beelden van overbevolkte tenten, baby’s slapend in kartonnen dozen, de erbarmelijke voorzieningen. Nog onlangs brak er een brand uit waarbij een kind overleed.

Nu, met een mogelijke uitbraak van het coronavirus, dreigt er een humanitaire ramp, waarschuwen artsen en hulporganisaties. Waar onze regering met ongekende maatregelen hier het openbare leven grotendeels stillegt, zijn in de kampen de basale richtlijnen om regelmatig handen te wassen of anderhalve meter afstand te houden niet uitvoerbaar. Als één persoon het virus krijgt, kan het zich razendsnel verspreiden. Tegelijkertijd is er nauwelijks medische zorg beschikbaar. De term ‘overbelast zorgstelsel’ zal in de context van de Griekse kampen een wreed understatement zijn.

En wat doet Nederland? Onze leiders zullen zich in de toekomst niet kunnen beroepen op het argument dat ze het niet wisten. We weten het dondersgoed, wij weten het allemaal. We staan erbij en kijken ernaar. Onze regering kenmerkt zich door een specifieke handelingsverlamdheid als het gaat om de vluchtelingencrisis. “Ja maar, Europa…”, “ja maar, Turkije…,” “ja maar, onze nationale veiligheid”: geen enkel argument om de vluchtelingen nu niet de bescherming te bieden die ze nodig hebben, houdt moreel stand.

De vluchtelingen zijn onzeverantwoordelijkheid De afgelopen weken heeft onze overheid bewezen hoe doortastend ze kan zijn als ons eigen welzijn op het spel staat. Scholen en universiteiten sluiten, politie en burgemeesters krijgen bevoegdheden die aan oorlogssituaties doen denken. Miljarden euro’s worden vrijgemaakt om onze bedrijven en ZZP’ers te ondersteunen. Als dit allemaal mogelijk is, dan kunnen wij ook vluchtelingen opnemen. We moeten onze vluchtelingen op zijn minst kunnen bieden wat we onszelf en onze ouders, onze buren, onze vrienden en collega’s ook toewensen: bescherming tegen een agressief virus en – mocht dat niet slagen – de kans op genezing door goede zorg.

De regering roept op tot solidariteit en gemeenschapszin. Maar wie bepaalt er wie er lid is van onze gemeenschap en wie niet? De vluchtelingen bevinden zich in Europa, binnen de Europese Unie. Dat is onze gemeenschap. De kampen zijn daarmee ook onze verantwoordelijkheid. Dat waren ze al jaren, maar nu kan actie niet langer uitblijven. Nederland kan en moet nu handelen.

Mark Rutte, ik reken op u Daarom richt ik me hier tot onze premier, Mark Rutte. U kunt dit tij keren. U hebt de mogelijkheid een humanitaire ramp af te wenden. Schaamte en verantwoordelijkheidsgevoel liggen dicht naast elkaar. Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen zich in de toekomst niet hoeven te schamen over onze positie ten tijde van deze crisis.

In uw eigen woorden: dit is een tijd om het gezamenlijke belang boven het eigen belang te stellen. Ik reken op u.