Niet NAVO en EU maar Frankrijk en Engeland wonnen in Libië

Interventie in Libië heeft gewerkt. So far, tenminste. Obama kan die pluim in zijn hoed steken en het roedel keffende keeshondjes die zijn baan willen overnemen een trap geven. Zal hij niet doen maar je zult er weinig meer over horen van de Republikeinse helden.

Interessant artikel in de Trib van François Heisbourg dat de situatie na Libië analyseert. Hij stelt vast dat de VS de leiding overliet aan Frankrijk en Engeland en dat dit goed werkte. Tegelijkertijd bleven belangrijke NAVO-partners zoals Duitsland, Polen en Turkije aan de kant staan. Het was een goede ervaring voor Frankrijk en Engeland (en Nederland als minipartner, steeds roepend dat de portemonnee bijna leeg was) maar stelt Heisbourg vast, de vaststelling is ook gerechtvaardigd dat de Europartners van NAVO dicht bij huis wel mee willen doen maar verder van huis, in Afghanistan, de leiding aan de VS laten. Lijkt me een terechte conclusie en ook niet een waar ik problemen mee heb. Het idee om NAVO als wereldwijde interventiemacht te gebruiken vond ik altijd te hoog gegrepen.

De verdeeldheid leidde er wel toe dat niet de NAVO maar de coalitiepartners de leiding namen en de oorlog voerden in strategische en politieke termen. De rol van NAVO was een ‘service provider’, noodzakelijk voor het resultaat maar niet uitgevoerd door de NAVO als zodanig. Heisbourg stelt dat NAVO als politieke organisatie een slachtoffer is gebleken van de oorlog in Libië. Nog veel slechter kwam de EU er af, die geen rol van enige betekenis speelde in de oorlog.

De EU landen geven al jaren aan dat ze geen interesse hebben in een stevige defensie en bezuinigen maar door, zelfs Rutte/Wilders deed daar aan mee, in weerwil van het VVD verkiezingsprogramma en zijn decennialange pro-defensie kretologie, meestal gericht tegen de pacifisten van links. Heisbourg denkt dat met Amerika ‘van achteruit leidend’ de onzekerheid groter zal worden over waar en hoe er ergens wordt ingegrepen. Frankrijk en Engeland kunnen niet veel meer doen dan ze gedaan hebben. Maar Assad bijvoorbeeld, hoeft zich geen zorgen te maken. Na Afghanistan halen NAVO en EU ook hier een zeperd.

Op dezelfde pagina schrijft Roger Cohen over de cyclus van interventionisme. Die wordt steeds gedomineerd door de meest recente ervaring van de beleidsvormers en opiniemakers. Vietnam beheerste het spectrum tot in de jaren negentig. Na Bosnië was er een ommekeer. Irak draaide dat weer terug.

Dit artikel verscheen eerder op de website van Frans Verhagen