Nieuwe fiets

We waren in een dierentuin op een tropisch eiland. Bij veertig graden duwde ik de rolstoel met Job erin tegen een berg op. De helling was te steil. Ik voelde dat het fout ging. Mijn handen zaten om de duwstang geklemd en ik zette me schrap om te voorkomen dat die zware stoel achterwaarts over me heen zou rollen.

Ik durfde mijn voeten niet meer van de grond te halen omdat ik dan zeker als een harmonica in elkaar zou klappen. Dan raakte ik de macht over de rolstoel kwijt en eindigden we met het hele spulletje onderaan de berg. Een buitenlandse vader zag het probleem. Hij greep de duwstang en duwde mee naar de top van de heuvel. Ik zweette, hijgde en was opgelucht. Gracias señor! Voor de apen had ik geen oog meer.

Ik wil er maar mee aangeven dat het niet altijd meevalt op pad te gaan met een rolstoel met een kind. Vooral niet als die combinatie ruim tachtig kilo weegt, en je in een Nederlandse stad woont met on-Nederlandse heuvels. Een stukje wandelen wordt dan al snel vermoeiend.

Toch wandelden we de laatste coronaweken meer dan ons lief was. We moesten wel omdat onze rolstoelfiets definitief kaduuk was. Mijn man belde daarover natuurlijk meteen, maar zoals dat meestal gaat bij de aanvraag van vervangende hulpmiddelen duurde het uiteindelijk tien weken voordat de nieuwe fiets werd geleverd. Om ons nog altijd opgehokte kind toch frisse lucht te bieden, beperkten we ons tot hetzelfde saaie wandelrondje door het vlakke park.

Maar nu is de nieuwe fiets er dan eindelijk. Met sterke accu en een fancy look! Man en zoon gingen er meteen een hele middag mee op pad. Onze wereld ging weer een beetje open. Alsof de premier een heel specifieke versoepeling van de maatregelen had afgekondigd.