Nu is de kans om het anders te doen

Vanaf nu kunnen we het als mensheid anders aanpakken. Vanaf nu kunnen we de waarheid onder ogen zien en benoemen, zodat we het vuur kunnen blussen. Anders dan wat we toen/ooit (niet) hebben gedaan. Niet meer omkijken, niet meer relativeren of bagatelliseren. Niet meer ‘ja maar…’

Opdat we straks achteraf weer geen openluchtmuseum elders gaan bezoeken. Vervuld van schaamte voor wat er gebeurd is en hoe de mensheid dit in godsnaam heeft laten gebeuren. Met verdriet omdat wij, onze ouders, grootouders dit misschien hadden kunnen voorkomen. En ook met bewondering voor de kleine groep mensen, helden, die niet een van ‘hen’ waren, maar alsnog hun levens riskeerden om andermans levens te redden.

Anders, maar eigenlijk ook gelijksoortig. Omringd door muren, in plaats van hekken met prikkeldraad, en vol met kinderen die niet weten of ze de volgende ochtend nog zullen bestaan. Mannen en vrouwen die uit hun huizen worden gezet omdat ze niet meer welkom zouden zijn, verjaagd uit hun buurten waar ze al generaties lang leven. ‘Iemand’ die voor hen bepaalt of ze mogen leven, waar, hoe goed en tot wanneer!

De mensen van toen werden schuldig bevonden voor wie ze waren, voor wat ze geloofden en voor waar ze waren geboren. Net zoals de mensen van nu, nota bene anno 2021! Zoveel leed, zoveel pijn. Al 70 jaar lang, stap voor stap. Gek toch, hoe de geschiedenis zich lijkt te herhalen.

Ik zou zeggen; Vanaf nu pakken we het anders aan. Vanaf nu laten we niet meer de huik naar de wind hangen en bepalen wij zelf wat ons wel en niet aangaat en hoe we ons gaan voelen. Nee, Geen willekeur die hoogtij viert. Geen principes die selectief toegepast worden. Geen minachtende houding van een groep tegenover de mensheid en al zijn waarden. Geen illegale annexaties, etnische zuiveringen, waar dan ook. Maar mensenlevens die evenveel waard zijn, zowel binnen als buiten de muren. Regels die gelden voor iedereen, ongeacht wat dan ook.

Wij zijn niet één van jullie, de zogenaamde geloofsgenoten van de onderdrukte mensen, die na elke aanval populistisch hun macht proberen uit te breiden maar al die jaren nog geen vinger hebben uitgestoken om écht te helpen. Wij zijn ook niet één van jullie, de o zo machtige en wrede groepering van nu, waarvan de eerdere generaties zo vaak werden getiranniseerd door despoten. Zouden zij, juist zij, niet beter moeten weten? Wij zijn de ‘mensen’ binnen al die genoemde en niet genoemde groeperingen wereldwijd, van welke religie, afkomst, leeftijd en politieke overtuiging dan ook. Wij zijn niet alleen mens wanneer een probleem ons aangaat of het resultaat ons uitkomt. Wij zijn ook niet enkel mens wanneer ‘onze’ vrienden iets overkomen maar we zijn het permanent, 24/7. Zonder angst om uitgejouwd te worden en in het besef dat het benoemen van het leed van nu niet ten koste hoeft te gaan van hoe wij denken over wat voor verschrikkelijke daden jaren geleden zijn begaan.

Althans, dat zouden de wijze lessen moeten zijn die wij trekken van al het verdriet van de geschiedenis en in het bijzonder de 20e eeuw. Het onmenselijk groot verdriet dat zo dichtbij heeft plaatsgevonden.