Occupy the world

Als de Occupy wereldwijde beweging een ding duidelijk maakt, is dat de financiële crisis de trigger is geweest die alle tekortkomingen in de westerse wereld bloot legt.

Wat niet meer leek dan een zware financiële crisis, draait langzaam uit op een maatschappelijke verschuiving. Met name in de Verenigde Staten waar niet alleen de lagere klasse, maar ook de middengroep keihard geraakt wordt, neemt het verzet tegen het neoliberalisme met de dag toe. In de VS leeft inmiddels 1/6 van de bevolking diep onder de armoede grens. De Occupy beweging richt zich met name tegen het graaien door een kleine top, die na de crisis inmiddels weer vrolijk op oude voet doorgaat. Maar gezien de diversiteit van deelnemers draait het om meer dan alleen inkomensverdeling.

Ook zaken zoals democratie, rechtvaardigheid en generatie solidariteit spelen een duidelijke rol in de beweging. Zolang het economisch goed ging, werden deze zaken nog afgedekt door de vrijheid van consumeren, maar nu dit wegvalt, blijkt de grote leegte in de westerse wereld. De deelnemers aan de beweging voelen zich niet vertegenwoordigt door de politiek omdat deze niet het lef heeft om het failliete neoliberalisme aan te pakken. Er zijn wat cosmetische maatregelen genomen en we gaan op de oude voet verder. Ook tussen generaties staat de solidariteit onder druk. In Nederland kwam dat het duidelijkst tot uiting in het pensioenakkoord. Om het ‘betaalbaar’ te houden gokt men op het toekomstige succes van de beurzen. Als dit fout gaat, mag de jonge generatie de rekening betalen.

In de Verenigde staten zit het ondertussen het democratisch proces muurvast. Door de meerderheid van de Republikeinen in het Congres, worden alle voorstelen van Obama tegengehouden. Ongeacht of deze nu goed zijn of niet. Het feit dat men Obama kan dwarsbomen is voldoende reden. De Republikeinen worden daarbij opgejaagd door de Tea Party, die een bloedhekel heeft aan alles wat maar naar socialisme riekt. Ondertussen zakt het land steeds verder weg, waarbij de midden – en onderklasse de rekening gepresenteerd krijgt.

In Nederland kennen we een gelijkende verstoorde verhouding. CDA en VVD zijn uit electorale overwegingen in zee gegaan met de PVV, die net zo zeer een hekel heeft aan alles wat naar socialisme ruikt. Wilders belangrijkste drijfveer is om oppositie partijen uit de Treveszaal te houden. Dus niet te zorgen voor goed beleid. Dat interesseert Wilders niet. Hij gooit om die reden dan ook elk standpunt met het grootste gemak in de prullenbak als hem dat goed uitkomt. Slappe knieën werd dat vroeger genoemd. Bedroevend is natuurlijk dat CDA en VVD zich zo laten gijzelen door de PVV. Het effect zal de komende periode ook in Nederland zichtbaar worden. De midden- en onderklasse gaat de rekening betalen.

Misschien enigszins wrang, maar Osama Bin Laden voorspelling begint langzaam bewaarheid te worden. De westerse wereld zou hij militair nooit kunnen verslaan, maar het Westen zou door zijn acties ten onder gaan aan zijn eigen angst, arrogantie en hebzucht. Sinds 9/11 hebben westerse regeringen veel gedaan om de angst in stand te houden. Vele privacy maatregelen zijn doorgevoerd onder de noemer van nationale veiligheid ook al kon dit nooit aangetoond worden. De politieke strategie van Tea Party maar ook de PVV is gebaseerd op angst. De miljarden verslindende oorlogen van Bush bracht het land uiteindelijk aan de financiële afgrond. De crash op de huizenmarkt deed de rest.

In Nederland is op de linkerflank grote steun voor de beweging. CDA en VVD achterban, bijna vanzelfsprekend, ziet er weinig in. Maar het meest opvallende is de enorme sympathie voor de beweging onder de PVV achterban. Bijna 2/3 steunt de beweging. Hoe merkwaardig is het dan dat die PVV aanhang achter Wilders blijft staan, die zelf net zo neoliberaal is en geenszins van plan is om een einde te maken aan het neoliberale beleid van CDA en VVD. Het kon nog wel eens een bijzonder 2011/2012 worden.