Ode aan de WiFi-storing

Ruim vier uur lang was er sprake van landelijke onzekerheid. Emoties als verbazing, ontdaanheid, frustratie en woede tuimelden over elkaar heen om grip op de situatie te krijgen. Nederland was massaal ontzet en enige tijd, letterlijk, digitaal van de kaart. Een en ander openbaarde zich bij het aanspreken van het noodaggregaat, dat dienst doet in helse tijden van totale afzondering en uitsluiting. De 4G-bundel bracht een straaltje licht in de pikzwarte duisternis, die ervoor zorgde dat #storing de hele ochtend trending topic was.

Deze hashtag gaf antwoord op vragen waarvan de antwoorden velen tot wanhoop leek te drijven. Nederland leed aan een wifi-storing. De klanten van KPN bleken de dupe hiervan te zijn. De ochtend bleek een palet aan emotiekleuren te herbergen. Nederland ergerde zich groen en geel. De landkaart van de oranje leeuw kleurde angstaanjagend (code) rood. En naarmate de tijd verstreek kreeg men een donkerbruin vermoeden dat dit nog wel eens lang zou kunnen gaan duren.

Het leverde de hele ochtend discussie, wanhoop, vertwijfeling en vragen op. De pyramide van Maslow 2.0 – waaraan, in eerste instantie, wifi ludiek werd toegevoegd als onontbeerlijk fundament van de menselijke levensbehoefte – stond op losse schroeven. Want tegenwoordig voelt een (tijd) leven zonder wifi, als genegeerd worden door degene die je liefappt. Of als een sms zonder tekst. Als een top zonder lap. Een beeld zonder scherm. Een toetsenbord zonder qwerty. Als een muis zonder rechterknop. Misschien wel als een lettertype zonder comic sans. En wellicht zelfs als een document zonder opslaan. Een leven zonder tijdelijke wifi, bleek voor veel onvrijwillige 4G-hobbyisten slechts te voelen als een auto zonder to. Als een aan zonder recht. En een uit zonder gang. In sommige gevallen als rood en geel zonder blauw. Een frikandel speciaal zonder uien en curry. Of als een tus zónder kak. Maar mét een –d. Kakdus.

Maar er gloorde gelukkig ook hoop en men kwam zelfs hier en daar tot pragmatische en authentiek geurende vintage-inzichten. Kinderen gingen elkaar, als ware het augmented reality, op creatieve en fictieve manieren op straat afslachten in plaats van virtueel op een scherm. Kranten van papier werden niet alleen voor het verschonen van het konijnenhok gebruikt maar eerst ook gelezen. En warempel, buiten alle verwensingen met betrekking tot de falende wifi, werd er per ongeluk zelfs her en der gecommuniceerd. Gewoon, zoals opa en oma dat vroeger ook deden! Voor hen leek de internetstoring een verrijking te worden, die aanvoelde als een onverwacht briesje op een hete zomerdag. Als een kast in de winter, zonder ijs. Een verwarming zonder warming, op een benauwd moment. Of als een eiland zónder land maar mét een spiegel, gebakken door je lief, terwijl je dacht dat het land onbewoond was. En als een toffee zonder fee. Tof dus!

Na enige tijd verschoot de storingscode van rood naar groen. De en wat nu?-vraag bleef echter onuitgesproken. Ieder maakte voor zichzelf de afweging: blijft het (tijdelijk) de kaktus zonder tus. Of de toffee zonder fee? In beide gevallen kon de 4G-bundel in elk geval weer uit. Het leven nam een andere wending.