Olympisch Foud

In mijn Zuid-Franse uithoek werd ik beschuldigd een corrupte voetbalspeler te zijn. Voor een groepje hobbyisten, waar de één de shirtjes wast en de ander het gras maait, is zoiets een lelijke gebeurtenis. Van verderaf is het vooral lachwekkend. Bij de spelen in Londen is het andersom. Vanuit het verre Franse achterland zie ik klaarhelder de dingen die lelijk zijn, het Olympisch Foud.

Na drie jaar bij het Frans voetbalcluppie aan de ene kant van de heuvel haalde onze koeien-inseminator me over: ik verhuisde naar de voetbalclub aan de andere kant van de heuvel, waar hij zelf ook speelde.

Daar hadden ze wèl een coach en bovendien deden ze aan trainingen. Dat leek me wel wat. Bij mijn oude cluppie begrepen ze het niet en een gerucht stak de kop op: de koeien-inseminator had me omgekocht. Nu leef ik met de besmeurde reputatie dat ik de enige amateurvoetballer in Frankrijk ben die zich liet omkopen met een dosis stierensperma.

Tot de jaren zeventig waren de Olympische spelen voor amateursporters bedoeld. Daarna ging het snel. In 1984 lag de organisatie bij Amerikaanse zakenmannen, met Snickers als officiële snack, volgens mij ligt hier het zaad van de beweging die strijdt voor obese.

Inmiddels zitten we opgescheept met een openingsceremonie van 34 miljoen euro en met entrée kaartjes van 2500 euro die onverkocht bleven omdat enkele Londense bankiers met tegenslagen te kampen hadden. 

Hoe ouder ik word, hoe gekker de wereld om me heen. Statistisch gezien ben ik net over de helft, dus dat belooft nog wat. 

Wat zullen de Olympische spelen over 40 jaar ons brengen? Eerlijk gezegd denk ik dat ‘wij’ er niet meer aan te pas komen: allemaal Chinezen op het podium en af en toe een verdwaalde westerling, die we niet zo zeer snel, maar vooral heel mager zullen vinden vanaf onze kuipstoeltjes van 65 cm breed.

Van één ding zijn we verlost tegen die tijd: de boycot. We zullen allemaal handelspartners zijn, over de hele wereld, met min of meer dezelfde ideologie waar de dingen gekwantificeerd en gemaximaliseerd worden. We zijn al een eind op streek. Als ik de kranten bekijk, Franse, Nederlandse, Amerikaanse, Duitse, gaat het bij de spelen in Londen vooral om het aantal medailles per land en om de nationale kanshebbers van die dag. Het gaat zelfs verder. Het behalen van een zilveren of bronzen medaille is niet zelden een teleurstelling. Alleen goud weegt echt mee. Eén gouden plak telt in het landenklassement zwaarder dan tien zilveren. 

De Olympische gedachte van Coubertin, initiatiefnemer van de moderne spelen, dat deelname belangrijker is dan winnen, is nog lachwekkender dan Mr. Bean tijdens de openingsceremonie. 

Voordat het voetbal weer begint loop ik een paar weken hard en doe ik mee aan een hardloopwedstrijd tijdens een dorpsfeest in de buurt. Vorig jaar kregen we allemaal een flesje wijn kado nadat we over de finish kwamen. Ik vind dat mooi, maar het kan zijn dat ik het van dichtbij niet scherp zie. Nadat de laatste vrijwilligers de laatste pionnetjes hebben opgeruimd wordt samen aan lange tafels gegeten. 

Voor de kinderen is er een kilometerloop. Als ze over de streep komen krijgen ze allemaal evenveel applaus. Dat deelnemen belangrijker is dan winnen hoef je op zo’n dag aan niemand uit te leggen.

Dit artikel verscheen eerder op zijn  weblog ‘ metdehollandseslag.com ‘ van Alex Francino