Onrust in Soedan

Hij is een jongen van tweeëntwintig lentes. Hij ziet hoe zijn vader het moeilijk heeft om er voor te zorgen dat hij en zijn broers wat te eten krijgen. Niet echte een luxe maaltijd maar gewoon brood, vlees en misschien af en toe stukje fruit. Hij weet dat zijn vader dag en nacht werkt maar toch niet genoeg verdient om de stijgende broodprijzen en basisbehoeften te kunnen bekostigen. Hij merkt dat dit een veel voorkomend probleem is in de buurt waar hij woont. Op een dag is de maat vol en besluit hij met andere jongens te demonstreren tegen de huidige situatie. Een half uur na  het begin van  de demonstratie  krijg hij een kogel in zijn borst en overlijd hij ter plekke.

De lunchpauze is net klaar en hij gaat met zijn klasgenoten het klaslokaal in. Hij hoort mensen op straat schreeuwen. Ze roepen “vrijheid, vrede en rechtvaardigheid”. Hij schreeuwt net als zijn klasgenoten mee. Hij schreeuwt mee omdat hij weet dat zijn moeder niet genoeg geld verdient om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Zij verkoopt thee op de markt, naait kleding en probeert op allerlei manieren aan geld te komen maar het is nooit genoeg om brood van te kunnen kopen. Zij heeft er slapeloze nachten van. Hij verlaat met zijn klasgenoten het klaslokaal en demonstreert mee. Een paar uur later ligt hij levenloos midden op straat nadat een kogel zijn hoofd heeft geraakt.

Dit zijn geen fantasieverhalen maar de werkelijkheid van de Soedanese steden deze dagen. Sinds afgelopen donderdag zijn er hevige demonstraties in Soedan vanwege de prijsstijging van brood en andere levensmiddelen. De slachtoffers zijn jonge kinderen tussen de zestien en de vijfentwintig. De daders zijn de leden van de veiligheidsdienst. Zij bestrijden de demonstraties niet met waterkanonnen of traangasbommen maar met vuurwapens. De Soedanese regering probeert de demonstraties de kop in te drukken. Maar de bevolking heeft er genoeg van en blijft demonstreren.

Het gaat hier om  dezelfde regering die financiële steun krijgt van Europa om de vluchtelingenstroom naar Europa in te dammen. Het heeft  een goede samenwerking met enkele Europese landen, waaronder Nederland. De regering staat onder leiding van Omer Elbashier, de president die het ICC (International Criminal Court) graag wil spreken vanwege de massamoorden in Darfur.

Wat ik onbegrijpelijk en onacceptabel vind, is dat Nederland met zo’n regering samenwerkt en financiële steun verleent. Ook  werkt de IND samen met de Soedanese ambassade om mensen gedwongen terug laten keren naar Soedan. Hoe kan Nederland er vertrouwen in hebben dat teruggekeerde Soedanese vluchtelingen een veilig leven kunnen hebben in Soedan? En hoe kunnen  andere vluchtelingen die naar Europa willen reizen een veilige opvang in Soedan krijgen, als de bevelhebbers van dit land op zo’n gewelddadige manier met demonstranten om gaan?