Ons Mekka is Marseille en we zullen het bereiken per voet

Ingefluisterd door zijn held Christopher Isherwood en met ‘A walk Across America’ van Peter Jenkins als voorbeeld, besloot Raoul de Jong om deze zomer door Europa te lopen. Als enige vertegenwoordiger van de geheime orde des Puck, Raoul’s overleden hond. Van zijn huis in Rotterdam naar zijn lief in Parijs, naar zijn moeder in Marseille. Om de mensen en gebieden waar hij normaal gesproken low cost overheen raast en die hij verder alleen kent als lijntjes op Google Maps, eens met eigen ogen te bekijken. En zo een beter idee te krijgen van de wereld waarin hij leeft.

Raoul de Jong schrijft voor NRC een zomerserie over zijn wandelreis. Om de dag verschijnt ook op Joop een artikel.

Vanochtend om 8 uur trok ik de deur achter me dicht. Het was het moment waar ik het meest naar had uitgekeken: wat een gevoel van vrijheid zou dat zijn! Maar mijn tante stond naast me, met fotocamera. Dus was ik er in werkelijkheid vooral mee bezig hoe dit dit ultieme moment van vrijheid kon worden overgebracht in beeld. Het moest een paar keer over voor het goed was.

Mijn tante gaf me een lunchpakket en zwaaide me uit. Even dacht ik dat ik moest huilen, tot ik dacht: waarom? Ik hoef alleen maar te lopen. En dus liep ik. Zo tegen Eva aan, een kennis die ik al jaren niet meer had gezien. Ze was op weg naar haar werk. ‘En jij?’ vroeg ze. ‘Marseille,’ zei ik.

Op het Weena begreep ik wat dit zo ongeveer betekende. Ik zat in een ander tempo, in een andere tijd dan alles om mij heen. Misschien kwam het ook doordat de zon scheen, want die schijnt daar meestal niet. Of doordat het zo vroeg was, want meestal lig ik om acht uur nog in mijn bed. Maar de mensen die met koffertjes op weg waren naar hun werk, de koude stalen gebouwen waar het zonlicht op reflecteerde: het was allemaal even groots en spannend en vol belofte. Want vandaag was ik een padvinder. En Puck was mijn mascotte. Ons Mekka is Marseille en we zullen het bereiken per voet. We vertrouwen erop dat de juiste route vanzelf duidelijk wordt en zullen alles wat we onderweg tegenkomen bejegenen met vriendelijkheid, openheid en liefde.

Tot de Erasmusbrug wist ik hoe ik moest lopen. Om zeker te weten dat ik mijn kaart goed las vroeg ik daarna de weg aan een vrouw met een dochtertje genaamd Amelie, inderdaad vernoemd naar de film. “Aan die kant van het water komen we nooit” zei de vrouw en haalde haar iPhone te voorschijn.

Lees ook het eerste deel: Te voet naar Marseille