Wie Oost-Europeanen in dienst neemt, moet voor behoorlijke huisvesting zorgen

Sinds de opkomst van DENK zijn de Polen, de Bulgaren en de Roemen een tijdlang overschaduwd door mensen met een Turkse achtergrond, waar het om problematiseren van  huidskleur of achtergrond gaat. Nu komen zij weer in beeld. De gemeentes Maasdriel, Zaltbommel, Tiel en Zuidplas willen te grote concentraties van deze mensensoort voorkomen want zij veroorzaken blijkbaar met hun bier en hun accordeonmuziek de fijnzinnige de hele dag Bach en Mozart luisterende inwoners te veel overlast. Ze veroorzaken ook dat het bedrijfsleven daar kan functioneren maar dat stellen wij even terzijde. Je zou bijna denken dat de colleges van de betrokken gemeentes zich laten inspireren door de regering van premier Morawiecki in Warschau of door Orbán in Boedapest. Die vinden ook dat er een luchtje zit aan lui van over de grens.

Is deze woordkeuze verdiend? Wat de bestuurders van de bovenstaande gemeentes betreft in ieder geval. Zij leggen immers de schuld van de ervaren problematiek voor honderd procent bij de immigranten en niet bij degenen die verantwoordelijk zijn voor hun komst: de werkgevers op zoek naar personeel op een koopje. Dat valt ze kwalijk te nemen. Ook al hebben ze waarschijnlijk niet de bevoegdheden om de hieronder voorgestelde maatregelen te nemen. Je kunt altijd nog lobbyen in Den Haag. En vaak genoeg trekken daar partijgenoten aan de touwtjes die te bewerken zijn.

Het is ontegenzeggelijk het geval dat de immigranten uit Oost-Europa – tijdelijk of niet – een zware druk uitoefenen op de beperkte woningvoorraad in Nederland. Die functioneert – niet in het minst vanwege onberaden overheidsbeleid – toch al slecht. Dat wordt zo allemaal nog erger.

Bedrijven werven op grote schaal arbeiders in landen als Polen, Roemenië en Bulgarije omdat daar harde werkers vandaan komen die (nog) met minder tevreden zijn dan hun Nederlandse collega’s. Het woningprobleem wentelen zij – de goeden niet te na gesproken – op de gemeenschap af. Daarom zouden werkgevers die personeel van over de grens werven verplicht moeten worden om ook voor behoorlijke huisvesting te zorgen. Ze moeten dan wel de gelegenheid krijgen om die te bouwen als het noodzakelijk is en niet tegen allerlei bestemmingsplannen aanlopen. Aan de kwaliteiten van dit onderdak stelt de wet dan bepaalde minimumeisen zodat het geen mensenpakhuizen met slaapzalen worden. Dat geldt ook voor de maximale huur die gevraagd mag worden. Bedrijven die op deze manier met hun buitenlands personeel omgaan worden uiteraard door gemeentes gefaciliteerd zoals dat heet. Anders niet. Dan volgens inspecties en boetes. En terrein voor uitbreiding kunnen ze ook wel vergeten.

Bijkomend voordeel: zulke huisvestingsmaatregelen kosten geld. Daardoor kunnen in Nederland woonachtige werkzoekenden weer beter concurreren. En zijn die vanwege de minimale beloning niet bereid om hun handen uit de mouwen te steken, dan hoort zo’n sector hier niet. Die kan dan beter zelf emigreren in plaats van de Nederlandse maatschappij te belasten door hier nieuwkomers uit te buiten.