Oost, west, thuis poep je het best

Dankzij een artikel op de onvolprezen site The Atlantic – waar de teksten helaas al maar langer worden – kwam ik op het spoor van paruresis. Dat artikel ging over allerlei bekende Amerikanen die er moeite mee hebben voor een grote boodschap naar een openbare wc te gaan. Ze kunnen niet tegen het idee dat andere mensen ze kunnen horen.

Zo zou Oprah Winfrey een keer bij een rechtszaak in een jury hebben gezeten – waarbij de wet voorschrijft dat je geen contact met de buitenwereld mag hebben en dus is er een speciaal toilet in de jurykamer aanwezig – en ze moest zo nodig maar het ging niet met die mede-juryleden aan de andere kant van de deur. Daarom vroeg ze de anderen luid te zingen zodat ze niets konden horen. Mijn verbeelding gaat op hol en ik weet niet wat er erger is; een groep volwassenen die buiten een wc om die reden liedjes zingen of wat geluiden vanuit die toilet.

Voor alles is er een woord en de angst voor het maken van geluiden op de wc die door anderen gehoord kunnen worden, wordt paruresis genoemd. Natuurlijk is voor de slachtoffers van deze aandoening ook een website en daar wordt verteld dat er wereldwijd maar liefst 220 miljoen mensen aan lijden. Voor sommigen is het een ongemakkelijk gevoel waar ze zich wel overheen kunnen zetten, maar voor anderen komt het met grote angsten. 

Sommige mensen hebben het zo erg dat ze het zelfs bij het plassen hebben en brengen bij zichzelf een katheter in om geruisloos hun kleine boodschap te doen. Anderen hebben moeite met het gebruik van het woord toilet of wc omdat anderen dan weten dat je daar moet zijn en begrijpen wat je daar gaat doen. In het Engels is de term restroom toch eigenlijk belachelijk. En in veel Japanse wc’s zit een kastje op de muur waarmee je ‘ het geluid van een prinses ‘ kunt maken dat je eigen geluiden overstemt.

Ik denk dat het allemaal ook sterk cultureel gebonden is. Als ik op het Aziatische platteland in de auto zit en bij het rijden over bruggen beneden bij de rivier mensen zich ontspannen zie overgeven aan het doen van hun behoeftes voelt dat niet als zo’n groot drama. En wie de openbare toiletten in China kent weet dat ook ontlasten een gezamenlijke onderneming kan zijn. Bij mijn eerste bezoek in 1985 had ik er grote moeite mee. Een kale ruimte met daarin een aantal gaten naast elkaar. Boven sommige van die gaten zaten al wat heren gehurkt, broek op de enkels. Ik koos ook maar een gat uit. Wat had ik voor keus? Ze zouden me daar toch nooit meer zien. De houding zet natuurlijk aan tot eerst wat evacuatie van lucht, maar daar haalde niemand in het hok de neus voor op. Toen ik eenmaal klaar was en naar de muur keek voor de vertrouwde rol, zag ik niets. Een van de heren scheurde bereidwillig een stuk van zijn krant af.

Een Japans kinderboek ‘Iedereen poept’ om de kleintjes te waarschuwen dat ze echt de enige niet zijn met die vieze gewoonte werd een bestseller en zelf schrijf ik met regelmaat ook over poepen en mijn avonturen met de prostaatkanker.

In een steeds individualistischer wordende wereld worden sommige mensen natuurlijk ook steeds angstiger om het privéleven met anderen te delen. Die angst kan zo groot worden tot je paruresis krijgt. Er rest niets anders dan het de hele dag ophouden tot je veilig thuis bent. Pfffff, oost, west, thuis poep je het best.

 

 

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht