Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Op vakantie tussen de vluchtelingen

  •  
25-08-2015
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
58 keer bekeken
  •  
RTEmagicC_lesb_300.jpg
Twee Nederlandse stellen beklagen zich op een terras over de vluchtelingen die 's nachts voor het politiebureau liggen te slapen
“Vind je het niet eng om juist nu naar Griekenland te gaan?” vroeg een collega toen ik vertelde dat we deze zomer naar Samos gingen. “Waarom”, vroeg ik. “De EU is toch akkoord met het voorstel van de Grieken?” Maar mijn collega doelde op de vele vluchtelingen: “Je moet er toch niet aan denken dat als je net lekker zit te eten, er een paar meter verderop tientallen Syrische ogen je hongerig zitten aan te kijken?”
Deze collega was eerder dit jaar op Cuba waar hij razend enthousiast van terug kwam: “Als je ooit gaat, ga dan vooral bij de locals thuis eten. Die mensen hebben helemaal niks, we hebben ze ook gewoon met ons mee laten eten. Het kost er toch geen drol.” 
Er bestaat blijkbaar iets als intercontinentale armoedegrens waar we tijdens het boeken van onze vakanties wel of juist geen rekening mee willen houden. Want van landen als India, Cuba, Vietnam en Sri Lanka weten we van te voren waar we aan beginnen. We worden er ter plekke misschien zelfs een beetje filantropisch, want menslievender en onzelfzuchtiger dan ooit verdubbelen we zonder nadenken de fooi voor die hardwerkende jongen van de riksja. “Hij heeft hier ook niet om gevraagd en lijkt wel een beetje op die acteur uit Slumdog Millionaire”. Maar aan een 100% zon-niks-aan-de-hand-vakantie in onze Griekse achtertuin stellen we andere eisen. Of eigenlijk maar een: Not In My BackYard .
Op Samos laten we ons al snel vol overgave onderdompelen in het Griekse leven. We spreken zoveel mogelijk Grieks, eten zo laat mogelijk, dansen de syrtaki op het dorpsfeest en als er bij thuiskomst weer fruit of groente op onze stoep ligt, gaan we niet meer op zoek naar de afzender om te bedanken. Want de Grieken geven om het geven en zijn ervan overtuigd dat het universum op een soort van karmatechnische manier dan ook weer goed voor hen zorgt. Of zoals de Griekse Dimitris het verwoordt: “Ik leen geen geld uit aan vrienden, ik geef het ze. Pas als ik het terugkrijg weet ik dat het een lening is geweest”. Dat hier op grotere schaal wat economische problemen uit voort kunnen komen, dat weten we allemaal wel, maar vooralsnog is dit een prachtige gedachte. 
Dimitris is moe, want ‘s nachts rijdt hij, samen met zijn vrienden, vrijwillig langs de Griekse stranden. Ze vangen de vluchtelingen op die net aan land zijn gekomen, delen water uit en brengen ze naar het politiebureau in Karlovasi. Soms zijn het er wel 70 in een nacht: mannen, vrouwen en kinderen die 1250 euro per persoon hebben betaald voor de oversteek van Turkije naar Samos. Van wanhoop naar hoop is hier maar anderhalve kilometer varen. Eenmaal aan wal wordt de rubberboot meteen lek geprikt door de vluchtelingen zelf: dan weten ze zeker dat ze niet meer worden teruggestuurd. 
Dimitris vertelt dat zijn vriendin Maria ‘s nachts wakker werd van geroezemoes in haar tuin. Toen ze de tuin inliep, schrokken er een stuk of tien vrouwen waarvan een paar met kinderen op hun arm. “Sorry!”, riepen ze bij het haastig en beschaamd weggaan. Maria bood ze nog een douche aan, droge kleren en water, maar dat hoefde echt niet: “Sorry!” De volgende ochtend zag ze dat de vrouwen en kinderen rauwe uien en een watermeloen uit haar moestuin hadden gegeten. 
Ze zijn meer dan welkom in haar backyard.
Op een terras in Samos-Stad beklagen twee Nederlandse stellen zich over de vluchtelingen die ’s nachts voor het politiebureau liggen te slapen. Overdag zie je ze niet. Het stel vindt het maar niets: “Lekker dan als je net uit bent geweest, dat wil je toch helemaal niet zien”. “Ja”, vindt het andere koppel, terwijl ze zich moeizaam puffend achterover laten zakken na veel te veel gyros en ouzo: “We betalen al meer dan genoeg aan de Griekse tragedie die Tsipras heet.” 
Overigens hebben wij heel veel hongerige ogen gezien op de terrassen. Niet van vluchtelingen, maar van katten. Niet eens zwerfkatten, maar gewoon slimme poezen die precies weten waar ze moeten zijn: bij de toeristen die meer hebben besteld dan ze opkunnen. Vaak krijgen de poezen zelfs nog een aai toe.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.