Ophef over discriminatie is blijkbaar passé

‘Vrouw verzon mishandeling door 6 Marokkanen’. Waar de Telegraaf deze zes nietsvermoedende jonge jongens al de naam ‘Marokkaans tuig’ gaf en Wilders hen bestempelde als lafaards die het land uitgezet moeten worden, heet opvallend genoeg de vrouw in deze zaak nog steeds vrouw. Dat Marokkanen meer moeite moeten doen voor een neutrale benadering, bleek ook afgelopen weekend.

Het was zaterdagavond. De avond dat ik besloot om met mijn twee Rotterdamse vrienden Yassine en Ismail naar Utrecht te gaan. Op bezoek bij mijn twee beste vriendinnen Kiki en Fleur.

De avond begint goed. We eten andijviestampot, uiteraard met runderrookworst  van de grote moslim vriend Unox. Zoals het Generatie Next betaamt, maakt de tv plaats voor YouTube en gezamenlijk lachen we over de satirische Lucky TV- filmpjes over Boer zoekt vrouw en (noem-mij-maar) Willem Alexander. Yassine moet het hardst lachen bij boer Willem. Een homoseksuele boer staat sowieso voor humor. “Maar ik mag hem wel, hij is echt aardig, alleen hoe hij die andere boer toen besprong. Geen slimme zet.” Yassine had het beter aangepakt.

Voor de grap zet iemand de playlist van Kinderen voor Kinderen op: ‘Baklava of rijstevla, Marrakech of Appelscha, hier in Marokko ben ik thuis’. ‘Baklava is Turks’ reageert Ismail. De interesse voor de andere cultuur had hier blijkbaar ook zijn grenzen.

We gaan naar de stad. Kiki en Fleur, opgevoed met de weer-of-geen-weer-mentaliteit uiteraard op de fiets, en ik met de waarom-doe-je-moeilijk mannen met de taxi. We hebben afgesproken bij het ons allen nog onbekende Utrechtse culturele café De Voortuin. ‘De plek waar je meer dan welkom bent’, aldus de website.

Nat geregend lopen we naar binnen op zoek naar mijn vriendinnen. Een hipgeklede jongen met blauwe ogen en een afro houdt ons tegen: “Ik zal maar gelijk eerlijk zijn”, begint hij, “vanavond is voor vaste gasten”. Ook ik zal maar gelijk eerlijk zijn: dat warme welkom viel iets tegen. Nietsvermoedend stap ik weer naar buiten, Ismail en Yassine halen hun schouders op. “Laat maar, gebeurt zo vaak, kom we gaan in een andere kroeg wachten op je vriendinnen.”

Ondertussen zie ik achter elkaar blije blonde Utrechtse studenten naar binnen lopen zonder dat zij ook maar één keurende blik krijgen. Het kwartje valt. We zijn geweigerd omdat Yassine en Ismail Marokkaans zijn. Ook al hebben ze hun sportschoenen verruild voor hippe casual sneakers van de H&M, hun Marokkanen-tasje ingeruild voor doorsnee Eastpak en hun eilandkapsel laten volgroeien met mooie zwarte krulletjes. We staan onder een afdakje te schuilen voor de regen wachtend op mijn twee vriendinnen. Ik wil praten over wat er net is gebeurd. “Vergeet het”, zegt de één, “Marokkanen zijn altijd schuldig tot hun onschuld bewezen is”, grapt de ander. Eigenlijk is het niet grappig.

Ik ga naar buiten om te kijken of mijn vriendinnen er al zijn. Ze staan in de rij en ik ga achter hun staan. Dezelfde jongen, andere toon: “Kom maar binnen dames”. Ik knap van binnen. Verzekerd van het feit dat zij evenmin vaste gast zijn van dit café, spreek ik hem aan over het feit dat ik net met mijn twee vrienden geweigerd ben. Hij krabbelt terug, ontkent eerst dat hij mijn vriendinnen wel naar binnen wou laten, daarna gooit hij het erop dat ze vaste gasten zijn. “Het komt omdat ze geen Marokkanen zijn”, het hoge woord is eruit. Er ontstaat een gespannen sfeer, de rij achter ons is mede getuige van het gesprek, en wordt ongeduldig. “Ja, het zal allemaal wel. Jammer dan. Doe niet zo moeilijk, wij willen en mogen wel naar binnen.” Ophef over discriminatie is blijkbaar passé.

Daar staan we weer in de regen buiten. We staren voor ons uit, kijkend op het Neude. Hier werd vorige week nog een andere Noord-Afrikaan onder een warm applaus gekroond tot beste acteur van Nederland.

Dit artikel verscheen op de website WijBlijvenHier.nl