Ophef rond Powned brengt de onafhankelijkheid van de omroep in gevaar

In Den Haag is ophef ontstaan, zoals ze dat dan noemen, over het feit dat Powned om een heiligenverhaal over No Surrender te maken duizend euro per aflevering heeft betaald aan deszelfs voorzitter Henk Kuipers. In de serie komen de leden van No Surrender naar voren als ruwe kwanten die je beter niet te na kunt komen maar ze hebben wel een hart van goud.

Wie de intimiderende stijl kent van Rutger Castricum en consorten, verbaast zich niet over de geestelijke kameraadschap tussen Powned en No Surrender. Het zijn loten aan dezelfde stam. Alleen zijn de motorduivels wat lichamelijker als het erom gaat de ander in de hoek te zetten. Daarom zegt de serie meer over de ziel van Powned dan over het wezen van No Surrender.

En per aflevering een douceur van duizend euro, dat is peanuts in omroepland. Daar draait Gordon zich niet eens in zijn nest voor om.

Gevaarlijker is de bemoeizucht die de serie oproept in politiek Den Haag. Politici grijpen de morele verontwaardiging rond de PR voor No Surrender aan om zich te bemoeien met de inhoud van de programma’s. Natuurlijk met het argument dat belastinggeld niet in de zak van Henk Kuipers terecht mag komen maar in feite zou daarmee de eerste stap worden gezet naar een echte staatsomroep, waarbij de politiek van het moment bepaalt aan welke grenzen de programmamakers zich hebben te houden. Je krijgt dan Spaanse toestanden waar de publieke omroep TVE altijd de spreekbuis is van de zittende regering terwijl in de verschillende regio’s de lokale machthebbers er een eigen audiovisueel speeltuig op na houden.

Eigenlijk is er maar één manier om zo iets te voorkomen en dat is het heffen van kijk- en luistergeld zoals dat tot ongeveer het jaar 2000 gebeurde. De financiering van de publieke omroep werd bewust buiten de reguliere belastingheffing gehouden om te voorkomen dat de politiek zich met de inhoud van de programma’s kon bemoeien. ´t Zou het beste zijn als men weer tot deze vorm van financiering terugkeerde.

Er zijn nog genoeg landen waar het zo werkt. In Duitsland bijvoorbeeld betaalt de hoofdbewoner van het huis een vast maandelijks bedrag. In het Verenigd Koninkrijk moeten alle tv-bezitters jaarlijks een kijkvergunning kopen. In Griekenland betaalt iedereen een opslag op de electriciteitsrekening. Zo ontstaat een financieringsstroom die onafhankelijk is van de reguliere belastingheffing. Dat is geen garantie voor een werkelijk vrije omroep maar het helpt wel.

Daarom moet er zo snel mogelijk een einde komen aan de financiering van de publieke omroep uit de belastingpot. Voor je het weet is de onderzoeksjournalistiek aan de beurt omdat ze niet objectief is, de goede sfeer bederft of omdat het niet de bedoeling is dat met belastinggeld heisa wordt veroorzaakt.

En dat Powned zich nu voor de zoveelste keer ontmaskert, daar zal het vaderland geen schade van lijden.