Ouwe zak

Het is me het weekje wel. De goedheiligman heeft nauwelijks voet aan wal gezet en de discussie over zwarte piet barst weer in alle hevigheid los. Dominant aanwezig zijn de meest extreme zijden van het spectrum. Aan de ene kant de bedenkelijke Pegida-clan met hun extreem rechtse kijk op zaken. Aan de andere kant de compromisloze Kick Out Zwarte Piet activisten.

Daags nadat een grote politiemacht zorgde voor een nagenoeg rimpelloze intocht van de Sint, deed zich alweer een nieuw incident voor. In Den Bosch werd bij de plaatselijke FC een donkere speler van Excelsior racistisch bejegend vanaf de tribune. Vrijwel alle mediakanalen schonken er in ruime mate aandacht aan en spraken hun afschuw uit. En passant werd alles en iedereen de maat genomen. In de Tweede Kamer moest de premier zelfs op het matje komen om persoonlijk tekst en uitleg te geven hoe hij dit gaat oplossen. Ondertussen buitelen ‘deskundigen’ over elkaar heen om te verklaren dat het wel meevalt in ons land met racisme en dat het vooral voorbehouden is aan ‘eencellige’ voetbalhooligans en andere laaggeletterden. Niets is minder waar.

Ik werd benaderd door Samira. Talloze pogingen hadden zij en haar man Abdelhamid* ondernomen om hem aan een passende baan te helpen. Zonder succes. Hij, jonge dertiger, technische achtergrond zocht een baan in de techniek. Hij haalde nooit de sollicitatietafel. Werd simpelweg niet uitgenodigd. Zijn achternaam leek in de verste verte niet op Jansen, de Wit of Verhoeven. Teneinde raad wenden ze zich tot mij. Via een bevriende relatie deed Abdelhamid een soort assessmenttest. Hij slaagde met vlag en wimpel en werd aangenomen.

Afgelopen zomer publiceerde het ministerie van SZW een inspectierapport dat vaststelde dat 40% van de uitzendbureaus keihard discrimineren op verzoek van klanten. ‘Liever geen niet-westerse kandidaten”, was de meest beleefde klantwens. Vorig jaar had het ministerie van Onderwijs na onderzoek laten weten dat jongeren met een niet-westerse achtergrond vier keer vaker moeten solliciteren voor een stageplaats dan andere jongeren.

Veel meer aandacht dan een plekje op pagina vijf in de kranten kregen deze rapporten niet. De premier werd niet spoorslags naar de Kamer geroepen. Het Nederlands elftal sprak zich er niet over uit. Ik hoorde geen ‘deskundigen’ zeggen dat racisme en discriminatie wijd vertakt zijn in de samenleving en niet alleen voorkomt bij xenofobe sukkels.

Ik ben blij voor Abdelhamid die nu een baan heeft, maar schaam me tegelijkertijd kapot. Misschien word ik wel een sentimentele ouwe zak want ik ben boos, maar bovenal verdrietig. Verdrietig omdat we mensen kansen onthouden op grond van volstrekt idiote denkbeelden waardoor we niet in elkaars hart kunnen kijken. Verdrietig omdat we zo selectief verontwaardigd kunnen zijn en verdrietig omdat we hierdoor vergeten samen te leven in de relatief korte tijd die we samen hebben. Tegelijkertijd motiveert het deze ouwe zak om nog meer inspanning te leveren om het tij te keren en een bijdrage te leveren om aan dit onrecht een einde te maken.