Over de gematigden

Het was leuk om de beelden te zien van al die gematigden met hun Toyota’s en hun Isuzu’s op weg in een droog landschap.

De Tweede Kamer had het er maar druk mee. In 2015 hadden de parlementariërs er nog vrij massaal mee ingestemd dat Nederland non-letale hulp zou verlenen aan de tegenstanders van president Assad, voor zover ze gematigd waren natuurlijk. Non-letaal is een anglicisme net als wit voor huidskleur en als zodanig een ontsiering van de Engelse taal, want het gaat om een verbastering van het woord non-lethal , hetgeen niet dodelijk betekent. Een Isuzu of een Toyota is niet dodelijk tenzij je er een mitrailleur op monteert wat niemand in Syrië natuurlijk doet. Zij rijden er kinderen mee naar school en gewonden naar het lazaret. Allicht.

Ik wil het niet over dat non-letaal hebben maar over het woord “gematigden”. Wie zijn dat? Het woord gematigden kom je in de westerse media op grote schaal tegen sinds de Koude Oorlog. Men duidt er in het algemeen bondgenoten van de Verenigde Staten mee aan (en dus van Nederland) in warme landen. Niet alleen in commentaren en analyses maar juist ook in voor objectief doorgaande nieuwsberichten. De gematigde leiders worden daarin bedreigd door extremisten en communisten, met wie geen redelijk woord te wisselen valt. Fanatici plegen soms aanslagen op hen. Daarom ontvangen zij diplomatieke steun en wapens vanuit het westen. Het kan zelfs zijn dat er troepen gestuurd worden om deze gematigde leiders te ondersteunen.

Zo kon het tegelijkertijd gebeuren dat vrijheidsstrijders en opstandelingen te boek kwamen te staan als fanatici, extremisten en terroristen. Tegen hen voerden de gematigde leiders terecht strijd en waar gehakt wordt, vallen spaanders.

Na de val van het communisme bleef de term bestaan al ondervond zij enige concurrentie van het woord “liberaal”. Tegenwoordig lees je veel over liberale of gematigde moslims, die door het westen gesteund zouden moeten worden.

“Gematigd” klinkt goed. Gematigde leiders zijn kalm. Zij houden geen eindeloze toespraken op grote pleinen. Zij geven burgers de ruimte. Zij zitten rustig op kantoor in plaats van dat zij overal rondtrekken om executies te bevelen. Zij verdienen daarom onze steun, die gematigde leiders.

Zo heeft menig dictator, die de economische belangen van het grote Europese en Amerikaanse bedrijfsleven ontzag het predikaat “gematigd” gekregen. Corrupte schurken, verkiezingenvervalsers, dulders van doodseskaders, zij zagen zich allen met die eretitel aangeduid in de westerse media.

De Egyptische president Sisi is daarvan een meer eigentijds voorbeeld. Hij houdt immers de fanatieke Moslim Broederschap eronder. Dat hij niet alleen door het westen maar vooral ook door het Saoedi-Arabische koningshuis gefinancierd wordt, komt zelden aan het licht. Waarom gebeurt dat? In de streng islamitische leer van de Moslim Broederschap is geen plaats voor koningen. Zij beconcurreert het door de Saoedi’s zo gepropageerde salafisme.

En je hebt blijkbaar gematigden in de Syrische burgeroorlog. Zij strijden tegen Assad en tegen IS. De vijanden van onze vijanden zijn onze vrienden. Ze moeten wel gematigd zijn, dachten ze in de Tweede Kamer.

Die  kunnen we met gerust hart een autootje of wat sturen. Slachtoffers van propaganda. Gretige consumenten van nepnieuws.

En nu zijn dan voor het ogenblik de ogen open gegaan. Men is verontwaardigd.

Maar over een jaar of wat doen zich nieuwe gematigden voor die onze steun en sympathie verdienen. Let maar op.