Over Job, Rutger en Hercule Poirot

U kent ze misschien wel, die rouwadvertenties, waarin je leest dat de bewuste persoon na een lang en moedig gedragen ziekbed tóch nog onverwacht is overleden. Misschien heeft u zelf een dergelijke ervaring gehad. Je weet dat de patiënt ernstig ziek is en dat het een kwestie van tijd is. Maar naarmate de dagen, zo niet maanden verstrijken, raak je aan een situatie gewend, vergeet je min of meer dat het einde nabij is, waardoor het onvermijdelijke overlijdensbericht toch nog onverwacht komt en de schrik er niet minder groot om is. Gisteren werd ik door een dergelijke gevoel bevangen, toen ik via een tweet van Frits Wester vernam dat Job Cohen op het punt stond de pijp aan Maarten te geven.

Is het slecht van mij dat ik gisteravond enige genoegdoening voelde om Pownews reporter Rutger Castricum in De Wereld Draait Door te zien zweten om de kritiek die hij te verduren kreeg, toen hem het vuur na aan de schenen werd gelegd, terwijl hij in de veronderstelling verkeerde alleen zijn boekje te komen pluggen? De reporter die – samen met Wilders – zo zijn best heeft gedaan een man van Job Cohens statuur keer op keer doelbewust voor aap te zetten?

Toegegeven, Job Cohen was een gemakkelijk slachtoffer voor Castricum, die werkt voor een programma dat voornamelijk stoelt op leedvermaak. En de mensen zijn nu eenmaal dol op leedvermaak. Ik pleit mezelf er zeker ook niet vrij van, getuige de voorgaande alinea. Cohen, aimabel en beschaafd als hij was, was niet opgewassen tegen de nietsontziende boertigheid van genoemde journalist, ondanks het feit dat Cohen hem qua intellect in zijn broekzak had.

Maar ook al heeft een mens een duizelingwekkend IQ, dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met een goede flux de bouche. Cohen was niet snel van de tongriem gesneden, en zijn betoog in een debat kwam er te vaak hortend en stotend uit. Dat is dodelijk. Bovendien moet een politicus over een zekere genadeloosheid beschikken, en ook dat ontbrak er bij Job Cohen aan. Hij was simpelweg niet in staat zijn tegenstander af te maken, zodat er iedere keer weer gehakt van hemzelf werd gemaakt (om maar eens een door Wilders tot vervelens toe gebezigde kreet te gebruiken).

Het feit dat Job Cohen die ‘Wilderiaanse kwaliteiten’ miste, maakte hem in mijn ogen juist zo sympathiek, en een reden voor mij om mijn hoop twee jaar geleden op hem te vestigen. Als tegenwicht dus voor de blonde leider.

Nog steeds ben ik ervan overtuigd – en met mij vele anderen – dat Job Cohen een uitstekende premier zou zijn geweest, maar voor parlementariër blijkt hij helaas niet in de wieg gelegd. Hij heeft zijn conclusies getrokken. Voor de manier waarop hij tijdens de persconferentie de hand in eigen boezem stak, kan ik alleen maar bewondering hebben.

Wat ik helemaal níét bewonder, is de achterbakse wijze waarop de wrevel van ontevreden fractieleden over de persoon van de nu vertrokken fractieleider naar de pers is gelekt. Wetende hoe Cohen van alle kanten onder vuur heeft gelegen en zijn oprechte intentie om van zijn functie naar beste vermogen iets te maken kennende, hadden zijn criticasters binnen de fractie hem op zijn minst eerlijk in het gezicht hebben kunnen zeggen dat hij in hun ogen niet voldeed.

Het vertrek van Job Cohen op zich is voor mij geen reden om niet meer op zijn partij te stemmen, maar mijn geschonden vertrouwen in een aantal van de achterblijvende fractieleden is dat wél.

Omdat ik niet weet wie Cohen de dolkstoot hebben toegediend, bekijk ik hen voorlopig collectief met argwaan, als een ware Hercule Poirot dus in “The Murder on the Orient Express” waarin uiteindelijk blijkt dat… O, nee, de plot van een thriller prijsgeven, is not done.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog Nogal Irritant