Pauw zeikt af

De houding van ‘afzeikjournalisten’ is te verklaren vanuit hun superioriteitsgevoel. Ze hebben het idee dat ze onaantastbaar zijn, omdat de journalistiek – door de afbraak van de verzuiling en de opkomst van media als de tv en het internet – zich zo heeft ontwikkeld. De geïnterviewde is tegenwoordig ondergeschikt aan de interviewer, journalisten zijn de sterren én bepalen de vorm. Inhoud is minder belangrijk. Neutraliteit is passé. Gelukkig heeft iedereen de publieke castratie van Castricum in de DWDD gezien én zijn desolate optreden bij de voordeur van Tahir kunnen aanschouwen. Rutger gooit zijn eigen ruiten in, omdat het succes hem naar zijn hoofd is gestegen. Journalisten staan opeens – nu ze bloed ruiken – in de rij om met types als hij af te rekenen. Zijn stijl zou indruisen tegen onze hedendaagse notie van fatsoen. Eindelijk, denken veel mensen. Maar gek genoeg las ik tot nu toe vrij weinig kritiek over de optredens van Jeroen Pauw en sidekick Witteman.

Afzeikjournalistiek kent vele gedaantes Ik zou er eigenlijk niet meer naar moeten kijken, maar dat doe ik toch. Niet vanwege de interviewers, maar vooral vanwege de gerenommeerde gasten die in de rij staan om door Pauw & Witteman stevig aan de tand te worden gevoeld. Nou is er in Nederland een debat losgebarsten over ‘fatsoen in de journalistiek’ en is er een abnormale preoccupatie voor de heren van GeenStijl. Journalisten zouden volgens Naema Tahir de taak hebben om de macht te controleren en ze pleit voor een boycot tegen afzeikjournalistiek. Nou vrees ik dat het een zeer opportunistische en naïeve gedachte is, aangezien ‘afzeikjournalistiek’ vele gedaantes kent. Ook bij Pauw & Witteman lusten ze er met hun flauwe en verbitterde aanmerkingen werkelijk pap van.

De vrouwenverslinderaar Ik betrap vooral Pauw vrijwel elke uitzending weer op zijn gechargeerde, arrogante en zelfingenomen houding. Van hem is al een tijdje bekend dat hij niet gecharmeerd is van de islam, de multiculturele samenleving en haar symbolen. Maar hij grijpt werkelijk elke gelegenheid aan om zijn afschuw over de multiculturele samenleving te uiten en zijn gasten te framen. Zo was vorige week te zien, in het interview met Naeeda Aurangzeb, hoe hij op zijn wilderiaans, de hoofddoek als ‘lapje’ definieerde. Als ‘cultureel dingetje’. Naeeda als slachtoffer behandelde. En zij er zich naar begon te gedragen. En met vragen die begonnen met ‘die religie van jou’ suggereerde hoe slecht die vrouwenonderdrukkende islam wel niet was. Vanuit de mond van iemand die meer dan tweehonderd vrouwen zegt te hebben afgewerkt, vind ik dat uiterst frappant klinken. Want als er iemand is die de vrouw tot object reduceert, dan is hij dat wel. Altijd maar opscheppen over hoeveel hij er versleten heeft: er zat zélfs een Turkse bij. Dat je het weet.

Turkse vrouwen kunnen heel leuk zijn

En hij steekt dat ook niet onder stoelen of banken. Hij is er trots op. Neem nou het interview met Albayrak. De eerste helft van het interview ging over haar afkomst en eindigde in een typische Pauwiaanse voorbeeld van seksuele geldingsdrang: ‘Turkse vrouwen kunnen bijvoorbeeld heel leuk zijn, weet ik uit ervaring’. Het publiek doet haha. Vervolgens blijft hij de geïrriteerde Albayrak (die zich m.i. goed verweerde) bestoken met haar Turkse achtergrond. Volgens haar speelt dat geen rol, ook bij de PvdA niet. Pauw denkt van wel. Pauw vindt van wel. Omdat hij het ook echt een probleem vindt. En de ‘allochtone’ kijker thuis denkt: ‘Ha zie je wel, hoe goed je ook je best doet om geaccepteerd te worden, je bent en blijft een buitenlander’.

Pauw heeft moeite met de multiculturele samenleving. Met mensen die anders zijn. Dat heeft hij in een debat met Mohammed Eneit toegegeven en dat blijft hij doen. En hij is niet de enige vrees ik. Voor het type Pauw blijft Albayrak namelijk, hoe goed ze haar best ook zal doen, in the end, een Turk. Een allochtoon. Buitenlander. Geen volwaardige Nederlander. Anders. Minder. En bovendien een vrouw. Waar hij er al meer dan tweehonderd van gedaan heeft. En op neerkijkt. Dat is pas afzeikjournalistiek, subtiel geregisseerd door een misogyne monoculturalist.

Dit artikel verscheen eerder op wijblijvenhier.nl Volg Abdelkarim El-Fassi op Twitter