Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Pepernoten en Zwarte Piet-moeheid

  •  
18-11-2018
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
11012802785_16f5660419_k

© cc-foto: Hans Splinter

Ik behoor tot de groep die langzaamaan niet meer zo geïnteresseerd is in de vraag welke achterban het meest agressief is, wie er is begonnen, maar vooral in wie een keertje stopt
En het was weer bal. Al ruim voor de intocht begon opnieuw de discussie. Zwarte Piet en nu ook Sinterklaas zelf. Ze dienen voor eeuwig behouden dan wel verboden te worden, al ging de rechter in verbieden nog altijd niet mee.
De opvallend blanke goedheiligman uit het Turkse Myra, door ons allen amechtig en consequent beschouwd als afkomstig uit Spanje, de zon evengoed het gehele jaar goed mijdend, zal ons land nog jaren in beroering brengen.
Tradities veranderen: de Roetpiet neemt langzaamaan de rol van zijn volledig zwartgekleurde voorganger over en het kinderfeest werd symbool voor de steeds grotere, volwassen tweedeling in ons land. Of het smaakvol is een kinderfeest daartoe te annexeren is een vraag (en een verwijt) die door beide zijden van de discussie telkenmale opgeworpen wordt, maar inmiddels even irrelevant geworden lijkt als cultuurhistorische beschouwingen of rationeel debat over de werkelijke betekenis van het feest of van de beide kindervrienden zelf.
Het zal nog jaren zo blijven. De discussie over ‘racisme’, over ‘diversiteit’, over de ‘arrogantie van de randstad’, over ‘politiek correct geneuzel’ versus ‘blinde ontkenning van de gevoelens van minderheden’, over ‘links’ en over ‘rechts gedram’, een discussie die al lang niet meer eenduidig te noemen is, maar zelf symbool en traditie geworden lijkt, zal voortduren.
Ikzelf verklaarde mij al vorig jaar ‘Zwarte Pieten-moe ‘. En ook die groep zal ongetwijfeld groeien. Naar ik stilletjes hoop. Een groep die langzaamaan niet meer zo geïnteresseerd is in de vraag welke achterban het meest agressief is, wie er is begonnen, maar vooral in wie een keertje stopt.
Om mijzelf nog eenmaal te verklaren: uiteraard heb ook ik zo mijn bedenkingen bij een spierwitte katholieke bisschop uit Spanje die zo veel van kinderen houdt dat hij hen jaarlijks snoep en cadeautjes komt brengen. Met volwassen ogen kan men vele vragen stellen.
Maar is een dompeling in naïviteit, waarin een stereotype gewoon een type is, een kleurig glimmend pak, een kleurig glimmend pak, een sigaar een sigaar, en op schoot zitten bij een oude klatholieke man met rooiege wangen, gewoon gezellig en gezond Hollands vermaak, niet de essentie van een traditioneel kinderfeest? Een viering door kinderogen?
De vraag is even irrelevant als andere argumenten. Ik besef het terdege. In een hoekje van mijn huiskamer mompel ik daarom zachtjes Henk Westbroek en Henk Temming na: ritmisch fluister ik het ‘Pepernoten, pepernoten, pepernoten, pepernoten’. Ik neem een hapje van de speculaas, die ik stiekem aanschafte, en proef nostalgie en onschuld.
Ik mijd mijn familieleden en mijn vrienden met kinderen en kleinkinderen. Ik ontloop mijn kennissen met een mening. Het einde van het jaar komt vanzelf weer dichterbij.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.