Pesten

En dan ineens is pesten weer actueel, door het verschrikkelijke bericht dat er weer een jong meisje zelfmoord heeft gepleegd door pesten. We reageren allemaal ontzettend verontwaardigd, tenminste vandaag, morgen zijn we het weer vergeten.

Zelf weet ik heel goed hoe het voelt om gepest te worden, mijn hele lagere en ook middelbare schooltijd werd ik gepest. Ik kan het prima verklaren hoor, ik was tenslotte ook een kind dat anders was. Mijn vader bepaalde mijn kleding en dat was niet bepaald volgens de laatste mode. Jurken met kant en strikjes in je haren als de rest spijkerbroeken en shirts draagt, werkt niet mee aan een fijne schooltijd. Tot overmaat van ramp droeg ik ook nog een bril en kon ik goed leren. Met sport was ik een ramp, doodsbang voor een bal en velen kennen het wel: altijd als laatste gekozen en dan nog diep zuchten omdat ik in hun team moest.

Ik weet wat het is om geduwd en uitgescholden te worden, ik weet wat het is om alleen in een hoekje je boterham op te eten, hopen dat de pauze snel voorbij zal zijn. Nooit heb ik er iets tegen gedaan, ik dacht dat het klopte, want thuis werd me ook verteld dat ik niets waard was.

Schrijfster Maria Genova schreef mijn levensverhaal over misbruik, mishandeling en falende jeugdzorg in het boek “Het duivelskind” op. Ze belde de directeur van mijn oude school op om informatie te checken. Hij vertelde haar dat ik het op de middelbare school probeerde om voor een bus te springen. Ik schrok hiervan, ik had dat al uit mijn herinneringen gewist. Voor mij een combinatie van misbruikt en gepest worden dat is wat eenzaamheid met je doet.

Pesten is iets van alle leeftijden, en alle lagen van de bevolking. Het gebeurt op scholen, werk, sportclubs overal waar mensen zijn. De basis van pesten begint al in de opvoeding, het leren wat respect voor andere mensen betekent. De basis van pesten begint al in de opvoeding, leren dat je respect voor de ander moet hebben ook al ziet die ander er misschien anders uit dan jij, gelooft die ander iets anders dan jij, heeft die andere een andere huidskleur of gewoon een andere mening. Er ligt ook een taak open voor scholen om pesten bespreekbaar te maken, niet in een kamertje bij de mentor, maar open in de klassen. Leer de kinderen wat respect voor elkaar betekent, maar vergeet de ouders niet. Zeg niet “mijn kind pest niet”, maar vraag zonder verwijten waarom je kind de ander soms uitscheldt.

Pestende kinderen zijn vaak zelf onzekere kinderen die uit angst zelf gepest te worden, de pester worden, zo blijven ze zelf buiten beeld. En kijk eens als ouder hoe u zelf over anderen praat, hoe u staat te schreeuwen langs de kant van het sportveld. Als ouder geven we zelf vaak al dan niet bewust onze kinderen een voorbeeld mee. Pesten is een probleem van ons allemaal en alleen door meer respect voor elkaar te tonen en dat onze kinderen te leren kunnen we samen iets eraan doen!

Het duivelskind van Angel van der Vecht en Maria Genova komt in februari uit. Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Angel van der Vecht. Volg haar ook op Twitter