Polarisatie voor gevorderden

Joyce Diel woont in de Verenigde Staten. Op Joop publiceert ze observaties over de cultuurverschillen met Nederland en geeft ze commentaar op gebeurtenissen, Amerikanisering en overgewaaide hypes. Dit keer over de virtuele vreugdedans rond het doodschieten van twee overvallers, vrijdagavond in Deurne.

Na de heftige ‘minder Marokkanen’-oproep van Geert Wilders en burgers en burgemeesters die massaal aangifte tegen hem hebben gedaan (nee, juist niet die Marokkaanse burgermeester) zijn we nu in de ban van het volgende hot item. In Deurne schoot de vrouw van een juwelier twee overvallers pats! boem! neer! Binnen no time zijn er Facebook-pagina’s aangemaakt die de dame een lintje willen toekennen of voor haar een standbeeld willen oprichten. Want dan hadden die krengen maar met hun poten van andermans spullen af motte blijve.

Nou, ben ik het niet per se oneens met de stelling dat je van andermans spullen af moet blijven. Ik kan daar zelfs geheel in meegaan. Maar waar ik de weg een beetje kwijt raak is als wij in Nederland tegenwoordig hard gaan roepen om de doodstraf voor een beroving, waarvan we de details nog niet eens kennen. Is de bedaardheid die ons ooit kenmerkte in pauzestand gezet? Of helemaal uitgeschakeld?

Wij zijn boos. Permanent lijkt het wel. Op alles en iedereen. Op Geert, op Marokkannen, op graaiende veelverdieners, op rechtsinhalers. En wij willen graag ter plekke straf kunnen uitdelen en wel meteen. Met het gemak van een kopje Nescafé instant koffie. Overval iemand een juwelier? Doodstraf! Geen rechtszaak meer, geen proces, gewoon pang dood. Opgeruimd staat netjes en dat scheelt de belastingbetaler weer, zo is het toch?

De mensen die hier ja-knikkend voor het scherm hangen wil ik iets vagen. Besef je wel goed wat de consequenties zijn van een land waar je zonder proces, zonder tussenkomst van justitie, eigen rechter mag spelen? Dat is slechts praktijk in landen die wij allemaal en terecht achterlijk noemen. Waar je om de verkeerde politieke kleur of zelfs om je afkomst of geloof kan worden afgeknald en niemand die er iets aan doet. Wetteloze en rechteloze staten, bananenrepublieken. Sinds wanneer willen we daar op lijken? Is het zo slecht gesteld met het onderwijs?

Oh, bedoelde je dat niet? Waar ligt de grens dan volgens jou? Wil je het dan misschien zoals bij mij hier in Florida, waar een 17-jarige zwarte jongen met een hoodie er verdacht uitzag en mocht worden afgeknald omdat hij in een wijk liep waar hij niet thuishoorde? Of wil je net als mijn buurman, een gewone makelaar, altijd een pistool in je aktetas hebben voor het geval je denkt dat er iemand is die je iets wil aandoen? 

Willen we zo leven? Ik niet! Ik weiger dat pertinent. Geen wapens in mijn huis. Ik verdom het om een wapen op te pakken, ook al mag dat hier gewoon.

Ik weiger me bang te laten maken door media die het idee geven dat criminaliteit stijgt terwijl deze al jaren daalt. Het resultaat is een particuliere wapenwedloop die de wereld veel onveiliger maakt. Wat te denken van de enorme hoeveelheid ongelukken met vuurwapens? Mensen en kinderen die per ongeluk gedood worden door een wapen dat hen juist moest beschermen? De New York Times berekende vorig jaar dat een ongeluk met een vuurwapen tot de top 5 doodsoorzaken hoort bij kinderen onder de 15.

Het is vreselijk en traumatisch als je wordt overvallen. Ja, absoluut. Niemand wil dat ontkennen of bagatelliseren. Maar de cijfers liegen niet. Hier in Amerika waar sinds mensenheugenis iedereen een vuurwapen mag hebben om zich te verdedigen is er niet minder criminaliteit, er is meer. Er zijn hier niet minder doden door criminaliteit het zijn er juist vele malen meer.

Ik kan me best voorstellen dat mensen hun onderbuik even willen laten borrelen door die vrouw ter plekke en direct een lintje te willen geven. Maar laten we in godsvredesnaam op basis van die emotionele reactie niet denken dat het oppakken van een pistool ooit een echte oplossing is. Laten ons nou eindelijk eens beseffen dat criminaliteit veelal een gevolg van armoede en een gebrek aan onderwijs is. Kunnen we daar alsjeblieft niet eindelijk iets aan doen? Kunnen we de mensen die zich de touwtjes werken om de jeugd in de schoolbanken te houden, vrijwilligers in jeugd- en buurthuizen, ja al die mensen die we nu zo hard aan het wegbezuinigen zijn, kunnen we die mensen niet een lintje geven? Want geloof mij nou, zij zijn ons beste wapen tegen armoede, stupiditeit, uitzichtloosheid en uiteindelijk geweld.

Volg Joyce ook op Twitter