Prins op de fiets

Gisteravond had ik op Facebook een interessant gesprek met een vriendin. Via het werk en de politiek in Nederland en Turkije kwamen we bij gemengde huwelijken. Mijn verkoudheid wilde het gesprek afronden, maar mijn interesse voor haar verhaal wilde het voortzetten. Uiteindelijk overwon mijn interesse en ben ik verder gegaan met het gesprek. Ik weet niet waarom, maar ik dacht dat zij met een Turk getrouwd was geweest, totdat zij vertelde dat haar ex-man een Nederlander is.

Samen hebben ze twee kinderen en een paar jaar geleden zijn ze gescheiden. Ik begreep van haar dat hun communicatie nu redelijk is, “maar kan beter”, zei ze. Mijn vrienden- en kennissenkring telt aardig wat gemengde huwelijken en tijdens mijn baan als maatschappelijk werker kwam ik ze ook regelmatig tegen. Een Koerd met een Marokkaanse, een Turk met een Nederlandse, een Koerd met een Turkse, een Turk met een Hindoestaanse, een Turk met een Colombiaanse en ga zo maar door. Natuurlijk hadden die gemengde huwelijken ook problemen. Bij het ene kwam dat door cultuurverschillen, bij het andere door het geloof of door storingen in de communicatie.

“Hoe reageerden jouw familie en vriendenkring toen ze hoorden dat je geliefde, jouw prins op het witte paard, een Nederlander was?” vroeg ik aan haar. Ze was even stil en zei toen: “Een prins was hij niet, maar wel een lieve man.” “Laten we er een lieve man op de fiets van maken”, zei ik. “De reacties waren wisselend, zowel vanuit mijn kant als de zijne”, zei zij.

Ze was een moderne en ontwikkelde vrouw. Zijn ouders hadden gereageerd met: “Zij is Turks, moslim, en kan je dat allemaal aan?” Ze hebben waarschijnlijk gedacht dat hun zoon zich moest laten bekeren tot de islam en zich moest laten besnijden. Het gebeurt vaak dat Nederlandse mannen zich laten bekeren en besnijden voor hun geliefde.

Ik denk eerder dat je geaccepteerd hoort te worden zoals je bent. Wat maakt een besneden en gelovig persoon anders, beter, meer bijzonder? En je loopt het risico dat je wel een stukje vlees kwijt bent als het fout gaat. Ik zou me nooit voor een vrouw bekeren of tweede keer laten besnijden, of er een extra stukje aan laten naaien. Ieder persoon maakt zijn eigen keuze. 

De ouders en vrienden van mijn Facebook-gesprekspartner dachten van: “Hij is een Nederlander, kent onze cultuur niet, straks heb je kinderen van twee culturen en met welke cultuur gaan jullie ze grootbrengen?” Maar zij heeft zich niet laten beïnvloeden door haar vrienden en familie en trouwde toch met haar prins op de fiets. Hij was modern, ruimdenkend, niet gewelddadig, geëmancipeerd en vrijdenkend.

Vooral na de geboorte van de kinderen kwam hun relatie onder druk te staan. Zij voelde zich niet begrepen door hem. Ze leefden langs elkaar heen, communiceerden weinig. Het had iets van “ieder voor zich en god voor ons allemaal”. Toen ik vroeg waar het echt mis ging in hun huwelijk, hoor ik haar zeggen: “cultuurverschillen”. Hadden haar ouders toch gelijk gehad met hun zorgen over de cultuurverschillen.

Ik vraag me af of cultuurverschillen de enige oorzaak is of kan zijn voor een echtscheiding. Ik ken mensen in een gemengd huwelijk die nog steeds bij elkaar zijn. Ik ken mensen van dezelfde cultuur en religie die gescheiden zijn. Je leert iemand pas goed kennen als je met diegene samen woont en leeft. Want dan moet je tegen zijn of haar snurken kunnen; de manier van praten en denken kunnen accepteren; de van lopen, eten, drinken en vrijen. Zulke aspecten zijn zeer belangrijk in een relatie.

Wat is wijsheid bij interculturele liefde? Niet trouwen of trouwen met iemand van je eigen cultuur en geloof? En wat is dan je eigen cultuur en geloof precies? Hoe ver moet je gaan voor een gezonde relatie en wat verwacht je daarvoor allemaal van je partner? Mijn advies zou zijn om jezelf te zijn, met al je plus- en minpunten en laat je partner je accepteren zoals je bent. En natuurlijk, zonder compromis houdt geen enkele relatie stand.