Rare liefde

Gisteravond bood interessante televisie. Bij De Wereld Draait Door werd The Undateables van BNN gelanceerd. Mensen met een onaantrekkelijk gebrek zochten liefde. Twitterend Nederland was opvallend stil. Een paar uurtjes later werden pedofielen in het algemeen en Marthijn Uittenbogaard in het bijzonder het mikpunt van blinde, verhitte moederinstincten bij Pauw en Witteman. Twitterend Nederland schudde collectief het hoofd om de moederende ‘tokkies’, in een soort secundair volksgericht.

Onze cultuur heeft moeite met afwijkende vormen van liefde. Homofilie wordt door de Wereldgezondheidsorganisatie pas sinds 1990 niet meer als een geestesziekte gezien. Volgens de DSM-V valt pedofilie nog wel onder “psychoseksuele stoornissen”, net als fetisjisme, transvestitisme, masochisme en sadisme. Dat is een beetje vreemd, want ‘stoornis’ impliceert dat je ziek bent. Als je ziekte/stoornis definieert als een proces dat schadelijk is voor het organisme, kun je moeilijk volhouden dat je seksueel aangetrokken voelen tot vrouwenkleren of kinderen an sich ziek is.

Gevoelens Wat het natuurlijk zo akelig maakt is dat pedoseksueel gedrag wel ontzettend schadelijk is voor kinderen. Toch is demoniseren en doodzwijgen niet de oplossing. Als Sander Vreeswijk en Anthony Klein, jongens als Marthijn Uittenbogaard, een plekje hadden gehad waar ze open over hun gevoelens konden praten, hadden ze het misschien aangedurfd om aan de bel te trekken voor het te laat was. Dan hadden Jennefer van Oostende en Milly Boele misschien nog geleefd.

Maar hoe zit het dan met die moeders? Terwijl ik keek naar de brullende moederdieren, vroeg ik me af of de volgende DSM niet een lemmaatje “overactieve moederhechtingsstoornis” kan opnemen. Tot ik me realiseerde dat die symptomen me wel erg bekend voorkwamen. Intimidatie, gewelddadig en agressief gedrag, en geringe bekwaamheid om te leren uit ervaringen, heeft zo zijn eigen oorzaken: een opvoeding waarin geborgenheid en genegenheid, met name in de baby- en peuterfase, onvoldoende aanwezig is. Als je onveilig gehecht bent is het makkelijk je mee te laten slepen door emoties.

Rabiate pedo-haat Wetenschappelijk onderzoek toont keer op keer aan dat ‘het volk’ niet zo goed is in het nemen van belangrijke beslissingen en nadenken over zichzelf. Wat we zagen zijn mensen die een moeilijk leven hebben. Misschien was die rabiate pedo-haat van ze wel een projectie van het eigen tekort schieten als ouder. Met fakkels en hooivorken achter de heks die de melk zuur heeft gemaakt aangaan is nu eenmaal makkelijker dan toegeven dat je de melkbussen misschien iets te lang in de zon hebt laten staan.

En dat doen we allemaal wel eens. Je distantiëren van mensen die anders zijn dan jijzelf bent is altijd de meest eenvoudige oplossing. Noem ze ‘tokkies’, ‘pedo’s’, ‘moffen’ in de oorlog of ‘poepchinees’ op het schoolplein en het jachtseizoen is geopend. Moeilijker is je realiseren dat zowel die pedojagers als die pedofielen mensen net als jijzelf zijn. Mensen met onaantrekkelijke gebreken, op zoek naar liefde en geborgenheid. En dat de enige werkelijk verwerpelijke groep van de avond misschien wel de redactie van Pauw en Witteman was, die ervaren genoeg moet zijn om te weten dat het chaos gaat worden in hun studio, dat zowel de pedo’s als de pedojagers er een week slecht van slapen, maar het toch laat gebeuren, in de naam van hun rare liefde voor interessante televisie.