Reactie op Hasna: Van progressieve energieverspilling naar -bundeling

Joop-redactrice Hasna el Maroudi maakte 8 december mij persoonlijk en mijn partij ernstige verwijten. Wat we hier zien gebeuren, zien we helaas te vaak: een politieke arena die zwart gaat zien zodra verkeerde associaties en emoties in het debat de overhand nemen. Het is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid om in meer redelijkheid maatschappelijke problemen met elkaar te bediscussiëren en werken naar oplossingen. In alle redelijkheid: wat gebeurt hier?

Of het nu gaat om de strijd tegen racisme, homofobie, anti-semitisme, islamofobie of vrouwenonderdrukking. NIDA ziet de voorvechters binnen deze bewegingen als bondgenoten in een gezamenlijke progressieve strijd. We dienen hierin zij aan zij op te trekken.

We bundelen consequent onze krachten en creëren en delen dezelfde podia en energie. We dienen als bondgenoten ervoor te waken dat we door een meer gevestigde orde tegen elkaar worden uitgespeeld. Deze onderlinge energieverspilling is onterecht en onnodig.

Al sinds NIDA is verkozen in de Rotterdamse raad verzet NIDA zich herhaaldelijk en gezamenlijk met oppositiepartijen (PvdA, CU-SGP, VVD, SP en GroenLinks) tegen de Rotterdamse bezuinigingen op vrouwenorganisaties en studio’s. Als geen ander zetten deze organisaties zich in deze stad in voor de problematiek en uitdagingen rondom ‘verborgen vrouwen’, huwelijksdwang, huwelijksgevangenschap en kindhuwelijken.

Helaas verschillen we hierin van mening met een partij als Leefbaar, die binnen de coalitie voorop liep in het pleidooi om op deze waardevolle organisaties/studio’s te bezuinigen. NIDA diende samen met de (oppositie)partijen PvdA, CU-SGP, VVD, SP en GroenLinks moties in om deze bezuinigingen tegen te houden of te repareren. Drie keer raden wie hier tegen stemden. Juistem. En nee. Niet omdat deze problematiek Leefbaar geen ‘ruk’ zou interesseren (zoals mij en mijn partij wordt verweten omdat we het niet met Leefbaar eens zijn), dit is te makkelijk. Maar zij geloven vooral en enkel in een repressieve benadering. Wij geloven in een meer brede aanpak.

Je hebt niet alleen een overheid of politie nodig in de aanpak van deze problematiek. Je hebt juist vooral de samenleving zelf nodig. Je hebt betrokken burgers nodig. Het gaat erom dat deze vrouwen zich niet enkel beschermd weten door een politie, maar vooral ook door de mensen om hen heen.

NIDA staat voor een samenleving waarin mensen voor elkaar gaan staan. Sleutelfiguren, sterke vrouwen en mannen, binnen relevante netwerken die de problematiek bespreekbaar maken, ervoor staan en sociale codes doorbreken. Precies zoals de Joop-redactrice zelf ook aangeeft. Dit red je niet enkel met de overheid en politie.

Een repressieve ‘speciale eerwraak politie-eenheid’, zoals Leefbaar oppert, kopt lekker in de krant, maar zonder de samenleving zelf ga je het niet redden. En zeker. Ja ook de politie speelt een onmisbare rol. Zoals NIDA begin vorig jaar zelf ook met raadsvragen bepleitte: een adequate signalering en aanpak vanuit repressieve zijde is cruciaal.

Tot dusver gewoon een politiek verschil van mening. Maar de wereld draait op z’n kop zodra we de redelijkheid verliezen en vallen voor de krokodillentranen en het geroeptoeter van in dit geval een Leefbaar. Wat was de aanleiding?

Woensdagochtend bespraken we in de raadscommissie de aanpak Veilig Thuis. Aan de start van zo’n commissiebespreking krijgen burgers of organisaties de gelegenheid om over het onderwerp te komen inspreken. Insprekers verrijken op deze manier vlak voor een vergadering de raadsleden van diverse inzichten en belevingen uit de stad. Ik vind dit erg waardevol.

Het komt doorgaans voor dat een inspreker op bepaalde punten dezelfde mening is toegedaan als een politieke partij. Hier is niks geks aan. Maar (zoals de commissievoorzitter zelf later tijdens de vergadering ook zou opmerken) het is niet de bedoeling dat politieke partijen zelf insprekers voor een raadsdebat uitnodigen. Politieke partijen zijn in de raad immers de ‘spreekbuis’ van burgers en niet andersom.

Maar bij deze raadscommissie gebeurde dus iets opmerkelijks. De inspreker opende haar betoog met: ‘Ik ben last minute uitgenodigd om hier in te spreken.” Vervolgens benadrukte de inspreker in vrijwel exact dezelfde bewoordingen en opbouw precies dezelfde kritiekpunten op het beleid van de wethouder als Leefbaar diezelfde ochtend in de krant deed.

Verrast hierdoor zei ik: “in de drie jaar dat ik raadslid ben, heb ik nog niet meegemaakt dat een inspreker zo als spreekbuis fungeerde voor de grootste coalitiepartij”. Deze opmerking was gericht aan Leefbaar. De partij die haar hiervoor had uitgenodigd.

Alsof er een bom ontplofte kreeg de emotie in het debat de overhand. Hoe durfde ik dit te suggereren? Van Leefbaar moest ik mij kapot schamen. Wat meer redelijke partijen als D66 en VVD vroegen mij excuses te maken voor de, hoewel niet zo bedoeld, volgens hen toch ogenschijnlijke aanval op de inspreker. In reactie hierop gaf ik aan hier geen reden voor te zien en benadrukte ik nog eens: “dit is absoluut niet gericht aan de inspreker, maar aan de partij die haar heeft uitgenodigd.”

Dat was het. De constatering was geen rare. Meerdere mensen in de zaal vertelden mij dezelfde constatering te delen. En volgens mij trekt een ieder die de bijdrage en het krantenartikel naast elkaar legt dezelfde conclusie. Zo’n drama is dit niet, maar ik wilde de opmerking wel gemaakt hebben. Achteraf gezien, had ik deze constatering beter kunnen bewaren voor het debat, zodat duidelijker was dat dit dus geen verwijt was aan de inspreker, maar aan Leefbaar.

Nu bleek deze constatering van mijn zijde aanleiding voor een Joop-redactrice voor onder meer het verwijt dat mensenrechten voor vrouwen mij geen ruk interesseren en nog erger. Ik hoop dat bovenstaande uiteenzetting bijdraagt aan de nodige redelijkheid. Opdat we onze energie kunnen steken in een gemeenschappelijke progressieve strijd, niet tegen elkaar, maar vóór onze gemeenschappelijke idealen.