Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Recycle onze ouderen!

  •  
12-03-2013
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Wat de mensheid nog kan leren van een bijzondere kwal
Soms zie je iets voorbij zwemmen en denk je: Hebbes! Het gebeurde mij afgelopen week toen ik filmpjes zag over een onsterfelijke kwal. Om precies te zijn gaat het om de Hydrozoan Turritopsis Dohrinii. Deze dame schakelt zichzelf bij ouderdom uit, zinkt naar de bodem, rangschikt haar lichaamscellen opnieuw en keert weer terug naar haar ‘jongere lichaam’ om zich voort te planten. Fucking awesome!
Hydrozoans zijn merkwaardige futuristische schepseltjes die doen denken aan films als The Matrix. Pas later deze week realiseerde ik me dat we in de mensenwereld onze eigen Hydrozoans hebben. Ok, ze zijn dan wel niet onsterfelijk, maar we hebben een hoop mensen met oude cellen die, als je ze ziet staan, van onschatbare waarde kunnen zijn. Ik heb het over onze ‘oudjes’. De levenservaring die zij in pacht hebben kunnen we nog goed gebruiken. Met hun wijsheid kunnen ze nieuwe zaadjes planten en voeding geven aan een nieuwe wereld. ‘It’s the circle of life’, leerde Simba in The Lion King.
Pensionado’s, 50-plussers, oudjes en bejaarden. We hebben ze onterecht een lelijke naam gegeven en weggemoffeld in verzorgingshuizen. In Amsterdam zijn ze samen met de Engelse toeristen nog één van de weinigen die gebruik maken van het ‘ouderwetse’ zebrapad, maar ook dan ziet geen fietser ze staan. Als twintiger kan ik me goed voorstellen dat ze zich af en toe best een beetje buiten onze maatschappij gezet voelen. Generaties groeien uit elkaar, een menselijke verschijnsel, maar tegelijkertijd toch een beetje onnatuurlijk. Terwijl opa en oma vroeger nog een belangrijke rol in de opvoeding van de kleinkinderen hadden, schakelen ze nu ’s ochtends in op MAX Geheugentrainer.
Wanneer luisteren we nog echt naar onze ouderen? En dan bedoel ik niet via Henk Krols grijze muizenpraatjes over pensioenen, AOW of de zorg. Niet dat het geen belangrijke onderwerpen zijn, maar we missen hier de goudklompjes in het verhaal: hun levenservaring.
De wereld zou er heel anders uitzien als de wijsheid van senioren meer en beter ingezet zou worden. Die boodschap kreeg ik mee van Dan Buettner. Hij reisde als onderzoeksjournalist de wereld over op zoek naar plekken waar mensen opmerkelijk veel ouder worden. De honderdjarigen op het Japanse eiland Okinawa bijvoorbeeld klommen nog in bomen om appels te plukken, beleefden wilde nachten in bed tot op de dag dat een hartaanval hen naar ‘boven’ stuurde en genoten nog volop van hun achterkleinkinderen.
Volgens Buettners studie leven de mensen in de door hem genoemde ‘Blue Zones’ langer omdat hun omgeving hen vitaal houdt. Ze bewegen weliswaar misschien niet meer zo intensief, maar wel regelmatig, verbouwen hun eigen eten dat ook nog eens biologisch is en voornamelijk bestaat uit plantaardig voedsel en last but not least: ze hebben veel familie en vrienden van verschillende leeftijden om zich heen. Deze drie elementen zijn volgens Buettner essentieel voor een lang, gelukkig en gezond leven. Daarbij komt nog het belangrijkste ingrediënt namelijk de ‘zin’ in het leven oftewel: ’s ochtends wakker worden met een doel.
Ik kan me goed voorstellen dat veel oudjes in Nederland die ‘zin’ in het leven een beetje zijn kwijtgeraakt. Niet alleen vanwege de lichamelijk kwaaltjes. Eenzaamheid is doodsoorzaak nummer één.
Als we kijken naar Buettners studie is oud en gelukkig worden eigenlijk voor best veel mensen weggelegd. Je hoeft er zelfs geen pakketje supergenen voor te hebben. Juist onze levensstijl en omgeving zijn belangrijker dan we denken. Zo’n 80 procent van onze gezondheid en welzijn ligt daarin besloten. Ook blijkt uit wetenschappelijke studies dat het aftakelproces van mensen in de Blue Zones maar één jaar is tegenover 3,5 jaar van de gemiddelde mens op aarde. In die laatste 3,5 jaar verbruiken we zo’n 90 procent van de totale zorgkosten in ons leven. Als we het aantal jaren in dit aftakelperiode kunnen beperken, scheelt dat dus ook nog een hoop zorgkosten.
Alles samenvattend kom ik tot de conclusie dat we onze ouderen meer moeten betrekken bij ons dagelijks leven. Daar hebben we allemaal, jong en oud, profijt van. Soms denk ik wel eens dat we ouderen een beetje stoffig en oninteressant zijn gaan vinden omdat we ze in ons hoofd al hebben geparkeerd in het bejaardenhuis. De moederlijke of vaderlijke adviezen slaan we misschien toch net iets te vaak in de wind omdat we bij voorbaat denken dat hun ideeën achterhaald zijn en niet aansluiten bij onze snelle wereld.
Ik merk in ieder geval dat sinds mijn ontdekking van de Hydrozoan ik die ‘ouderlijke’ adviezen in een ander daglicht plaats. In een netje vang ik hun oude cellen op en gooi die in een grote recyclemachine. Oudjes, ik noem ze tegenwoordig Hydrozoans.
Volg Margaux Tjoeng ook op Twitter

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.