Redt Tuvalu!

Vanmorgen zat ik tegenover de premier van Tuvalu, een landje aan de andere kant van de wereld. Hij was somber maar strijdlustig, in een zaaltje van het Europees parlement. “Waarom hebben wij het over klimaatverandering? Omdat ons land verdrinkt.” Zijn eilandengroep verdwijnt langzaam onder de zeespiegel in de Pacific. De palmbomen sterven. ”Maar wij weigeren te verhuizen. Wij willen blijven. Geef ons die kans.”

Tuvalu moet de huizen aanpassen, de vegetatie in leven houden, nieuwe aanplant verzorgen. Pas als dat in orde is kan er worden nagedacht over verdere ontwikkeling van de lokale economie.

Ontwikkelingsgeld moet daarom voor die klimaatmaatregelen niet worden gebruikt. Wij, de rijke landen, zijn voor driekwart verantwoordelijk voor alle CO2 uitstoot sinds 1850. Er mag maar een principe gelden: de vervuiler betaalt. Klimaatmaatregelen betalen met ontwikkelingsgeld is een sigaar uit eigen doos. De economie van veel arme landen wordt al hard getroffen door de klimaatverandering – harder dan de onze. Minder geld voor echte ontwikkelingsprojekten, betekent nog meer achterstand, nog langduriger armoede.

Toch is dat precies waar sommige welvarende landen in Kopenhagen op lijken aan te sturen. Het gerucht gaat dat ook Frankrijk en Duitsland met begerige ogen naar de hulp-envelop kijken, zelfs al heeft de Europese ministerraad besloten dat klimaatgeld bovenop ontwikkelingsgeld moet komen en er juist geen deel van hoort uit te maken. Maar de formulering van die zinsnede is helaas net iets te vaag. Frankrijk en Duitsland komen overigens hun eigen belofte om 0,7% van hun BNI aan ontwikkeling te besteden absoluut niet na, ze halen met moeite de helft ervan.

Sommige Afrikaanse landen dreigen weg te lopen uit Kopenhagen, als het toch zover komt dat zij hun klimaatmaatregelen moeten financieren met geld dat bedoeld was voor opslagplaatsen voor hun boeren, klinieken voor hun dorpen en scholen voor hun kinderen. Wij moeten hen steunen