Ryanair cabinepersoneel: waarom we staken – het verhaal van binnenuit

Wij, cabinepersoneel van Ryanair in Eindhoven, hebben op vrijdag 28 september een staking uitgeroepen. Ryanair moet veranderen. Samen met onze collega’s uit heel Europa vragen we iets heel eenvoudigs: Ryanair moet zich aan het lokale arbeidsrecht houden. We wonen in Nederland, we beginnen en eindigen onze werkdag hier. Toch geeft Ryanair ons Ierse contracten. We betalen sociale premies in Nederland, maar toch worden we behandeld als tweederangs burgers.

Veel mensen zijn zich niet bewust hoe het is om voor Ryanair te werken, dus hier is het verhaal van binnenuit!

Stel je wordt ziek, dat kan gebeuren. Alleen hier gaat het een beetje anders: je wordt niet betaald, je moet binnen 24 uur een reden opgeven (griep of verkoudheid wordt niet geaccepteerd), en die moet je FAXEN vanaf het kantoor op het vliegveld. Na drie dagen moet je een doktersverklaring geven waarin precies wordt omschreven waar je last van hebt, ook al mogen dokters zo’n verklaring wettelijk niet eens afgeven of voel je je ongemakkelijk om al deze informatie te delen.

Als je drie keer per jaar ziek bent dan is dat “verdacht”. Je moet op gesprek komen, meestal op het hoofdkantoor in Dublin, om uit te leggen waarom je zo vaak ziek bent. Maar deze gesprekken zijn niet bedoeld om je te helpen of om te zorgen dat zij jouw probleem beter begrijpen of om je een kans te geven om uit te leggen wat er aan de hand is. Het komt er vooral op neer dat je daar ongeveer 10 minuten moet aanhoren hoe onacceptabel je “prestaties” zijn, en dan “tot ziens”. En deze 10 minuten kosten je gewoonlijk een hele dag vanwege de heen- en terugreis, soms met overstapvluchten.

De 14 dagen erna krijg je je echte straf. Die kan bestaan uit een combinatie van: recht op goedkoop reizen wordt ingetrokken, voorwaardelijke waarschuwing, laatste waarschuwing en natuurlijk ontslag. Hoewel, voor dat laatste vragen ze je meestal om weer naar Dublin te komen. Schijnbaar is dat iets wat ze graag persoonlijk doen.

We leven in angst om ons ziek te melden, omdat we bang zijn dat we naar Dublin moeten, dat een overplaatsing waar we om hebben gevraagd wordt afgewezen, of dat we een promotie mislopen waar we volledig recht op hebben.

We stelden onszelf de vraag:

– Zijn we tevreden met onze arbeidsomstandigheden?

-Zijn we tevreden met ons salaris wetende dat we nooit zelfstandig kunnen wonen, altijd een woning of kamer moeten delen, voor de rest van onze carrière?

-Zijn we tevreden met het feit dat we werken om te overleven? Aan het eind van de maand altijd je geld tellen en kijken of je genoeg overhoudt om je rekeningen te betalen en eten te kopen?

-Zijn we tevreden met de wetenschap dat als je iets overkomt (ziek worden bijvoorbeeld), dat je werkgever dan ongeïnteresseerd is en alleen geld inhoudt op je loon?

Als het antwoord ‘ja’ is, prima. Maar zo niet, dan moeten we opkomen voor onze waardigheid. We zijn een team. We steunen elkaar en we gaan zorgen dat we onze rechten krijgen.

We zijn ons ervan bewust dat de staking de reisplannen van veel Nederlandse klanten verstoort. Dat spijt ons oprecht. We hebben respect en sympathie voor de reizigers. Maar het moment is aangebroken om te zeggen: genoeg! Nadat we jaren genegeerd zijn door het huidige management, na mislukte pogingen om met het bedrijf te onderhandelen, hadden we geen andere keus meer dan een staking uit te roepen. Ryanair moet veranderen: teken een cao met onze vakbond FNV Luchtvaart, hou je aan de lokale wet en zorg voor fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden en –omstandigheden.