Schuld

Ik kan er niets aan doen. Na dertien jaar trek ik het me nog steeds vreselijk aan, voel ik me rot en ga ik me verdedigen.

Nu weer naar aanleiding van een verhaal over Job in Human, het magazine van het Humanistisch Verbond. Een lezer informeerde bij de redactie of ik moedwillig een kind ‘met een uitzichtloos leven’ had gebaard en of ik dan wel recht had op ‘de uit belastinggeld betaalde algemene middelen zoals pgb en verpleeghuiszorg’. Hij dacht van niet. Met vriendelijke groet.

Wie schrijft, kan reacties verwachten. Ik weet dat. Maar hoe vaak moet ik me nog verantwoorden voor mijn gehandicapte kind. Wist u al dat het mis was toen u zwanger was? Zo ja: eigen schuld, de rekeningen zijn voor u, beste mevrouw Haverkamp. Soms rectificeren dit soort scherprechters hun stelligheid als ik mezelf ertoe kan brengen ze persoonlijk een toelichting te geven. Zo ook deze meneer. Maar toch, het litteken bloedde weer.

Nee, ik heb niet voor dit gecompliceerde leven gekozen omdat het zo fijn is. Of, nog erger, omdat ik daarmee aandacht krijg voor mijn artikelen.

Maar roept u vooral: screen elke zwangerschap zodat er nooit meer Jobs ter wereld kunnen komen (voor de vroeggeboortes en de zuurstoftekorten kunnen we een aparte regeling treffen). Eenmaal perfect geboren: sluit elk risico op ongelukken uit. Nu we toch bezig zijn: laat alle bejaarden tijdig inslapen, want ouderdom is bewezen schreeuwend duur. Wij, de maakbare samenleving, gaan die kosten toch echt meer niet ophoesten. U wordt ziek? Krijgt honger? Vette pech.

Eigen schuld, dikke bult. Jobs bochel herinnert mij er elke dag aan, meneer. Het is zo kwetsend, die eigen schuld-reflex. Voor mij en al die andere ouders die dan weer in tranen in de verdediging moeten. Het voelt als de doodsteek voor wat eens solidariteit heette. Roept u maar…