Searching for Sugarman

Toen ik acht jaar was kreeg ik een cassetterecorder en van mijn vader mocht ik wat van zijn bandjes lenen. Ik zocht er een paar uit en zette de eerste op.

In complete vervoering luisterde ik naar de fantastische muziek op dat bandje. “Hoe kán het dat dit nog nooit eerder is ontdekt”, vroeg ik me af. Ik schreef de tekst fonetisch op zodat ik mee kon zingen: “yesterday, all my troubles seemed so far away”. Ik was degene die in 1981 de Beatles ontdekte.

Ik ben het tegenovergestelde van een early adopter, een laggard volgens de social media strategen: een treuzelaar. Dat is geen bewuste keuze, ik ben een onwetende treuzelaar. Ik ben een treuzelaar die denkt dat ze een early adopter is.

Afgelopen weekend zag ik de documentaire ‘Searching for Sugarman’ en ik voelde me weer dat meisje van acht. Niet alleen had ik een geweldige muzikant ontdekt, ik zou iedereen laten weten dat ze deze film moesten zien. Mijn vrienden, familie, de wereld! 

“Lief”, zei mijn vriendin subtiel. “Deze film heeft een Oscar gewonnen”. (Voor de laggards onder ons: Searching for Sugarman gaat over de zoektocht van twee Zuid-Afrikanen naar hun mysterieuze rock-n-roll held, Sugarman/Sixto Rodriguez. De goede man blijkt zonder dat hij het zelf weet razend populair te zijn in Zuid-Afrika. Na lang zoeken vinden ze hem in Detroit, waar hij – wel heel zen – werkt als bouwvakker).  

Ik googlde hem en ‘ontdekte’ dat hij op 28 mei a.s. een concert geeft in het Muziekgebouw aan het IJ. Als onwetende laggard ging ik ervan uit dat Sixto Rodriguez en ik nog maar twee maanden uit elkaar lagen. Het was uitverkocht. Natuurlijk was het uitverkocht. Alle hipsters, intellectuelen, IDFA-fetisjisten en early adopters hadden hem allang ontdekt. 

Ik twitterde erover en kreeg een reactie van goede twittervriend IJsbrand van Veelen, die iets riep over een plotspoiler. “Heb je hem nog niet gezien dan?!”, vroeg ik. “Ik heb hem al drie keer gezien, gekkie”, antwoordde IJsbrand, documentaire- en filmmaker van o.a. Het Snelle Geld. “Beter zeg ik niks meer en ga ik op zoek naar kaarten voor dat concert”, dacht ik en logde in op Marktplaats.

Daar bood iemand vier kaarten aan. Deze Marco, aka E.M.E. Samwel, kon zelf helaas niet, maar ik mocht wel twee kaarten van hem kopen, tegen kostprijs. Ik ben niet zo’n laggard dat ik niet weet dat er oplichters zijn. Ik checkte op internetoplichting.nl het ip-adres van deze Marco. Ik zocht op zijn e-mail, zijn naam en bank- en telefoonnummer. Niets. Marco zat al twee jaar op Marktplaats, dat was ook een goed teken, las ik ergens. Hij leek clean. Hij leek betrouwbaar. Hij was een goeie en hield van Sixto Rodriguez. Ik maakte 70 euro over en wachtte. En wachtte. En wachtte.

Ik ben nog steeds Searching for Sugarman, of beter gezegd: naar zijn tickets. Of anders maar mijn geld. Ik plaatste zelf een advertentie op Marktplaats om mensen te waarschuwen. De reacties stromen nog steeds binnen: boze studenten die hun laatste geld hadden overgemaakt, een verdrietige bijstandsmoeder die er zo graag weer eens uit wilde, een radeloze vader wiens zoon acht kaarten gekocht. Noem ons naïef, maar we zijn onderaan de streep allemaal mensen die het niet snappen. We zijn mensen die niet begrijpen hoe iemand dit kan doen. 

Sugarman met a false friend

On a lonely dusty road

Stiekem heb ik het verhaal van Sugarman toch maar mooi ontdekt: het bijzondere verhaal over een man waardoor je hoop krijgt in jezelf, in de liefde en in de schoonheid die altijd blijft bestaan tussen al het slechte.