See how they run

Een 39-jarige gek schreeuwt iets en de menigte zet het op een rennen. Maar liefst 63 gewonden bleven achter op het slagveld. Vertrapt door eigen mensen. Het leert ons enige lessen…

-Tweede les: Willem-Alexander is niet geschikt als  staatshoofd. Hij liep daar in een schitterend uniform van een viersterren-generaal, protocollair de hoogste in rang in de wijde omgeving. Van zo iemand verwacht je overzicht, kalmte, standvastigheid. Maar als een pijl zocht hij een goed heenkomen in zijn paleis, het voetvolk in opperste verwarring achterlatend. Pas toen de kust veilig bleek, kroop hij uit zijn schulp. Met zo’n roerganger kan het wat worden als in Nederland ooit echt de chaos uitbreekt. Zijn weinig manmoedig optreden past overigens naadloos in de traditie van de Koninklijke Familie. Zijn oma, Juliana, liet op 9 mei 1940, een dag voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in de Volkskrant weten dat in vijf eeuwen de Oranjes nooit op de vlucht waren geslagen. ‘Onze plaatst in hier in Nederland, of er gevaar dreigt of niet. Wij zullen nooit onze post verlaten.’ Vier dagen later waren ze vertrokken inclusief opa Bernard die als oud SS-lid niets te vrezen had en zijn oma die later tot tweemaal toe het doodvonnis van de grootste oorlogsmisdadiger in Nederland uit die oorlog, SD-er Willy Lages, weigerde te ondertekenen.

-Derde les: Schaf de dodenherdenking op de Dam af. De kans is reëel dat volgend jaar weer een malloot opstaat voor wat gratis publiciteit en aandacht. Aan de herdenkingen zelf wil ik overigens niet tornen. Wie familie en vrienden heeft verloren, of zich solidair voelt, moet een plek hebben om bij stil te staan. Er blijven genoeg locaties over. De Koninklijke Familie kan dan fijn thuisblijven en dat is beter voor iedereen. Want laten we eerlijk zijn, Zij heeft er helemaal niks te zoeken.

De foto nam ik gisteren even voor acht uur in Rotterdam bij het indrukwekkende beeld van Ossip Zadkine ‘De verwoeste stad’ aan de Leuvehaven. Van gemeentewegen was op deze plek niets georganiseerd maar een tiental burgers kwam spontaan samen. De koude wind blies en we stonden twee minuten. Dat vond ik echt herdenken.

Dit stuk staat ook op arnoldkarskens.com