Selfie of selfnie

Een herkenbaarder fenomeen uit onze hedendaagse ‘selfmade’ wereld is er niet. Alles moet tegenwoordig immers voorzien zijn van een persoonlijke ‘touch’. Een soort van eigen voetafdruk in de digitale omgeving, als bewijs van sociale (media) aanwezigheid. Een unieke ik proberen te maken van wie we, zogenaamd, zijn. Daarnaast toont het ook iets dierlijks, een soort exhibitionistische territoriumdrang. Alsof we willen zeggen: “Dit ben ik, hier ben ik, dit wil ik uitstralen. Deal with it!”

De ‘selfie’ is inmiddels – helaas – een begrip waar we niet meer omheen kunnen. Zeker niet wanneer de Dikke van Dale besluit om het woord op te nemen als lemma. Overal kom je selfies tegen. Het toont een maatschappelijke vluchtigheid. Waar we een decennia geleden nog moesten inschatten hoeveel foto’s we nog konden maken voordat het rolletje vol was, zijn de mogelijkheden nu oneindig. Dat lijkt een voordeel te zijn, maar het is in werkelijkheid een bedekte valkuil waar we meestal zelf in vallen.

Onlangs waren de selfies weer in het nieuws. Zowel positief als negatief. Eerst was daar de president van Amerika, Barack Obama, die het voor elkaar kreeg om wederom zijn innemende menselijkheid te tonen. Hij staat immers graag tussen de mensen en voelt zich niet verheven boven het volk waar hij leiding aan dient te geven. Het was dan ook mooi om te zien dat zijn dierlijke, digitale exhibitionisme naar voren kwam, toen hij een selfie nam, geflankeerd door een breed lachende Deense en de Engelse premier. Wat een leuk en amicaal clubje bij elkaar. De gemaakte selfie zou moeten gaan dienen als mooi aandenken aan de gezellige dag die ze samen hadden, daar hoog op de tribunes van het stadion. Helaas voor hen het stadion waar op datzelfde moment Nelson Mandela werd herdacht…   

Een ludieke en terechte tegenactie omtrent het selfiefenomeen, kwam van radiopresentatrice en journaliste Lara Rense. Juist in de week dat er een verbod werd uitgevaardigd op het maken van selfies in het Filipijnse rampgebied, kwam zij met de oproep om zogenaamde ‘selfNies’ te maken en te verspreiden via social media. Om haar actie kracht bij te zetten, maakte ze een foto van een lege stoel in de radiostudio en plaatste deze op Twitter. Al snel volgden er meerdere ‘selfNie-activisten’ en verschenen de vreemdste, leukste en leegste ‘selfNies’ op het digitale strijdtoneel! Een creatieve parodie en een absolute verademing tussen al die miljoenen ‘self-fulfilling selfies’ die het Internetlandschap doorgaans zo vervuilen. 

Hierbij hoop ik dan ook dat deze tegenactie zal gaan domineren in selfieland en dat dit ook tot ver over de grenzen zal gaan doordringen. Daarbij mogen er best concessies worden gedaan. De hele wereld mag wat mij betreft gewoon meekijken met waar je op dat moment bent. Prima zelfs. Op deze manier markeer je toch je eigen territorium en kom je een stuk socialer over. En het is makkelijker dan je denkt.

Het enige wat je hiervoor hoeft te doen, is de camera of de telefoon om te draaien. Met deze simpele beweging zal ons overbevolkte ‘selfie internetlandschap’ een mooiere wereld gaan worden en zullen de beschamende momenten worden gereduceerd tot een minimum. Samen maken we immers het verschil. 

“Yes, we can…!”