Selma maakt van King geen heilige

Het is opmerkelijk dat wanneer Hollywood films maakt over Amerikaanse iconen, ze vaak Britten casten. Denk aan Anthony Hopkins in Nixon en Daniel Day-Lewis in Lincoln. En ook het beste aan Selma zijn de Engelse acteurs als historische figuren: Tim Roth als George Wallace, Tom Wilkinson als Lyndon Johnson en vooral David Oyelowo als Martin Luther King.

King is uitgegroeid tot een larger than life figuur. Er zijn veel beelden van hem en zijn donderende manier van spreken is zo uniek, dat het heel moeilijk is om daar als acteur geen pastiche van te maken. Denk maar eens aan hoe Will Smith Muhammad Ali nooit geloofwaardig kreeg. Oyelowo lukt het wel met King in Selma. Dat is ook te danken aan regisseuse Ava DuVernay, die King’s toespraken voor de film schreef, omdat de rechten van zijn echte speeches niet werden vrijgegeven. Zie dat maar eens te evenaren!

Zoals veel biopics van de laatste jaren, toont Selma een korte periode uit het leven van King. Het is 1965. Officieel is segregatie in de VS beëindigd, maar nog steeds worden in het zuiden Afro-Amerikanen systematisch geweerd van de stembussen en neemt het geweld alleen maar toe. Om president Johnson af te dwingen hiertegen actie te ondernemen, besluit King een grote protestmars op te zetten midden in het racistische Alabama.

Selma maakt van King geen heilige. De film laat er geen twijfel over bestaan dat hij geweld, misschien zelfs dodelijk geweld, wilde provoceren tegen vreedzame acties, om zijn punt te maken en daarbij bereid was zijn eigen lichaam in de strijd te storten. Ook toont Selma King’s behendigheid in het benutten van de media en de politiek. Successen worden bereikt met onderhandelen, pushen en manipuleren. De knetterende hoogtepunten zijn de confrontaties tussen King en Johnson, twee titanen met grote ego’s die hetzelfde willen op verschillende manieren. Selma is vooral een goede geschiedenisles; een film over ideeën in plaats van emoties. Ondanks de schokkende openingscène waarin een kerk wordt gebombardeerd en de andere vele gewelddadige momenten, wordt de film nooit beklemmend. King en zijn aanhangers bevonden zich in de frontlinie van een oorlog, waar de dood ieder moment uit iedere hoek kon komen. Dit angstige gevoel wordt nooit invoelbaar. Wel moest ik een traantje wegpinken als op het einde de archiefbeelden van de Selma-Mars worden getoond en als het Oscarwinnende lied Glory wordt ingezet.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter