De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
'Een simpele, zwarte doos waar verhalen worden verteld en landschappen gesticht'
•
Interview met theaterfenomeen Hans Cornelissen
Hans Cornelissen kijkt verder
Als negentienjarig jochie begon Hans Cornelissen (1956) aan zijn – wat nu blijkt – indrukwekkende carrière. Voordat wij hem allemaal leerden kennen als Gert-Jan van der Ploeg uit Zeg ‘ns Aaa, ontwikkelde hij zijn talent als volontair bij het Amstel Toneel van Riny Blaaser.
"Je kon toen in plaats van de Toneelschool ook via de weg van het theater zelf het vak leren. Overigens na een korte periode op de Theaterschool en aangevuld met veel privélessen. Daarbij leerde je alles; van het in- en uitladen van de decors, tot souffleren en spelen. Ik ben zelfs nog een tijd marionettenspeler geweest; ik heb dat mogen leren van Feike Bosma. Vijfhonderd kinderen die uit hun dak gaan als je aan de touwtjes van een pop trekt en een verhaal vertelt."
Hij ontdekte al snel dat het theater een eigen wereld creëert. In een simpele, zwarte doos worden verhalen verteld en landschappen gesticht.
"Ik ben wel honderden keren meegegaan met de jongens van de techniek. Een aparte en waardevolle bloedgroep binnen de theaterwereld."
Nieuwe, Nederlandse producties Waar Hans Cornelissen met productiemaatschappij DommelGraaf en Cornelissen Entertainment vooral in excelleert, is in het creëeren van nieuwe Nederlandse producties. Zo was onder andere Op hoop van Zegen een grote hit. Maar ook Wat zien ik?!, Volendam, de musical, Het meisje met het rode haar en de musical over het leven van de Zangeres Zonder Naam behaalden grote successen. Ook internationale titels als The Full Monty en Cabaret waren succesvol en natuurlijk de Nederlandse klassiekers De Jantjes en Heerlijk duurt het langst.
Voordat Hans Cornelissen zich volledig ging richten op het produceren van voorstellingen, was hij een veelgevraagd acteur.
"Jos Brink zou ook een voorstelling gaan schrijven. Kun je nagaan; zo’n theaterfenomeen dat een jonge acteur aanbiedt om een toneelstuk te gaan schrijven met een hoofdrol voor hem. ‘Koffie verkeerd’, zou het gaan heten. Ik heb het toen niet gedaan. Het ging over aids – en dat lag begin jaren tachtig toch nog wel gevoelig. Ook ging het me te veel over het geloof, waar Jos veel mee bezig was. Uiteindelijk is het omgeschreven en is het met een andere cast gespeeld. ‘Een nieuwe dood’: het werd goed ontvangen."
Waar sommige producenten bang voor zijn, is het ‘Broadway aan de Amstel’. Amerikaanse successen die worden ingekocht en in hun originele vorm worden gepresenteerd. Veel artiesten vielen over elkaar heen om over broodroof te prediken, terwijl Hans het juist toejuicht.
"Het is toch juist een hele grote stap van Carré om zulke topproducties naar Nederland te halen? Want wie kende Pippin – buiten de liefhebber? De cast heeft hier ook de tijd van z’n leven. Een enorme artiestenfoyer, catering, noem maar op. Hoe denk je dat ze het op Broadway hebben? Daarnaast; lekker op de fiets door het museum dat Amsterdam heet, de artiesten hebben de tijd van hun leven."
Musicalgekte Sinds eind jaren tachtig is Nederland een van de meest toonaangevende musicallanden ter wereld. De echte musicalgekte ontstond toen Joop van den Ende toentertijd voor één gulden het Circustheater in Scheveningen kocht en waar The Phantom of the Opera meer dan drie jaar onafgebroken speelde. Tot enkele jaren geleden bleef het de meest succesvolle musical van Nederland, totdat Soldaat van Oranje de titel overnam. Een succes dat niemand aan zag komen.
"Je kunt het nooit van tevoren inschatten. Zo hebben we de voorstelling Douze Points Twelve Points willen maken. Een lekker muzikaal programma, een feestje. We dachten dat het goed zou verkopen, want wie wil er nu niet gewoon een avondje meezingen met de beste songfestivalklassiekers van de afgelopen zeventig jaar? Totdat we zagen dat we in sommige zalen maar twintig kaarten hadden verkocht. Twintig! Maar waar het aan zou kunnen liggen? Wellicht gaan liefhebbers liever naar massaconcerten als de Toppers. Zeg nou zelf; met twintig man in een zaal waar achthonderd bezoekers passen valt weinig te vieren. We hebben toen besloten de voorstelling terug te trekken. Daarentegen hadden we van tevoren niet kunnen denken dat ‘Het meisje met het rode haar’ zo’n succes zou worden. "
Onvoorspelbaarheid van succes In Nederland komt het terugtrekken van een voorstelling – op The Producers na, dat zeker niet aan de kwaliteit van de productie lag – zelden voor.
"We moeten nu eenmaal doorspelen – dat heb je ook met de theaters afgesproken. Op Broadway kan een voorstelling na een paar weken geannuleerd worden, in Nederland heb je met andere voorwaarden te maken."
De horizon van de producent wordt steeds weidser. ‘We zijn klaar voor het nieuwe seizoen!’, waarbij hij zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken steekt.
"Sterker nog: we kijken alweer naar seizoen 17/18. De plannen zijn bijna rond, en die zijn we nu aan het uitwerken met compagnon Suzanne van Dommelen en uitvoerend producent Willem Westhoff. Ik werk vaak graag samen met dezelfde mensen, zowel acteurs als creatives, maar een nieuwe frisse wind is ook belangrijk. Er komt dus ook nieuw bloed binnen. Acteurs, schrijvers, decor- en kostuumontwerpers, noem maar op. Enerzijds is het vertrouwde van een enigszins vaste kern fijn. En als cast ga je tenslotte ook nog eens samen de bus in, het toneel op en moet je met emoties goochelen. Maar een nieuwe aanwas is ook van belang. Je wordt erdoor gestimuleerd."
Fatal Attraction Dat nieuwe bloed kwam bijvoorbeeld ook binnen bij de toneelproductie Fatal Attraction, de verrassing van het afgelopen seizoen, waarbij Hans een compleet nieuw uitvoerend team samenstelde.
"Ik las dat dit toneelstuk naar Londen zou komen. Toen ik het eenmaal zag vond ik het enorm tegenvallen. Het was te semi-realistisch uitgevoerd, alsof men de film zo kopieerde naar het toneel. Met een bar, inclusief figuranten. En een kind en een konijn. Dat naspelen van die film kun je nooit spannend maken."
Toch heeft Hans de stap gewaagd en de rechten voor het stuk verworven.
"We kregen langzaam maar zeker toestemming om alles te veranderen. In nauw overleg met regisseur Paula Bangels gingen we van acht naar vijf spelers. Weg ging het konijn. In plaats van een kind op het toneel, gebruikten we alleen de stem. Zelfs de pauze ging weg; dat vind ik sowieso helemaal niks in een toneelstuk. De schrijver en de Engelse producent van het filmscenario waren zo flabbergasted dat ze dit idee over willen nemen als het op andere plekken in de wereld zou worden opgevoerd."
A Chorus line 9 mei vindt de perspresentatie van het nieuwe seizoen plaats. Eén van die producties wordt A Chorus Line; een van ‘s werelds bekendste dansmusicals.
"Het gaat over audities, dus het is weer onverwacht actueel. Mensen kijken graag naar audities, als je kijkt naar de recente successen van de diverse talentshows. Wij gaan er net wat dieper op in, we willen ook het verhaal achter de auditant weten."
De spelers zullen ook bij zichzelf moeten gaan graven, want wat schuilt er in de hoofden van mensen die ‘het willen gaan maken’? Met een ensemble van 25 man, een live-band en een lange tournee, wordt het de grootste productie van DommelGraaf & Cornelissen Entertainment tot nu toe. Hiermee zet de productiemaatschappij zich niet alleen op de kaart met nieuw Nederlands entertainment, maar ook met gevestigde voorstellingen in een nieuwe jas.
"Misschien maken we van die gouden glitterpakken wel zilveren – weet jij het."
Praat mee
0/1500