Slachtofferhulp

Familieleden van daders zijn geen slachtoffer van het gepleegde misdrijf. Tegen hen is geen misdrijf gepleegd. Aldus Slachtofferhulp Nederland in een korte verklaring op de eigen website.

Een verklaring om aan te geven (te rechtvaardigen?) dat je van Slachtofferhulp Nederland alleen hulp kan verwachten als je aan de ‘goede kant’ zit. Aan de kant van de echte slachtoffers.

Merkwaardig.

Ik zie ze namelijk wel eens zitten. De familie van.

Moeders en vaders. Broers. Zusters.

Stilletjes achter de gebogen rug van de verdachte. Zij hebben ooit van de politie gehoord dat hij iets vreselijks heeft gedaan.

Maar ja. Dan ben je geen slachtoffer natuurlijk.

Een moeder die een rechter onder het oog van haar zoon smeekt om hem alstublieft op te sluiten. Omdat ze na al die jaren de ellende niet meer trekt.

Geen slachtoffer.

Een broer die geestelijk uitgeput is door de constante zorg over zijn ontspoorde bloedverwant.

Geen slachtoffer.

De vrouwen van mannen die hun handen niet van kinderen af konden houden.

Geen slachtoffer.

Kinderen die ineens geen pappa meer hebben. Of toch wel. Die paar keer dat ze hem op mogen zoeken in de gevangenis.

“Ik wil ook in de gevangenis wonen. Want daar woont pappa.”

Geen slachtoffers.

Natuurlijk. Slachtofferhulp Nederland “erkent de problemen van de familie van daders”. En dus verwijzen ze ruiterlijk door naar andere hulpverlenende instanties.

Hoe nobel.

Misschien kan Slachtofferhulp Nederland iets leren van een officier van justitie die zijn verhalen vaak begint met de zinsnede:

“Ik sta hier niet alleen voor de maatschappij, maar ook voor de verdachte.”

Omdat het Openbaar Ministerie daders niet alleen straft. Maar ook zorgt voor behandeling. Begeleiding. Toezicht.

Slachtoffers zijn mensen die iets moeten doorstaan waar ze niet om gevraagd hebben.

Aan welke kant je ook staat.