#socialemedia #twexit

Sociale media: als je eenmaal voet over de drempel hebt gezet en na een aanvankelijke schroom de smaak te pakken krijgt, dus actief gaat bijdragen, moet je sterk in je schoenen staan om er niet geheel door opgeslokt te worden. Helaas geven mijn elegante pumps mij te weinig steun, zo is gebleken.

Naast de positieve inbreng van een – gelukkig grote – groep sympathieke, geestige, intelligente, sociaal bewogen, gepassioneerde, meevoelende tweeps, is er ook een fors aandeel van pedante, bemoeizieke, horkerige, bevoogdende, opdringerige, drammerige en – vreselijk, maar waar – xenofobe kwetterende kletsmajoors. De laatstgenoemde groep meest opererend onder een alias.

Nee, lieve lezer, trek niet te snel uw conclusie, ik pleit mezelf niet vrij, schaar mijzelf niet als vanzelfsprekend onder de ‘positivo’s’, ofschoon dat wel altijd mijn insteek is geweest. ‘Grappig, gezellig en gemoedelijk’ was steeds mijn devies, maar de ‘virtuele realiteit’ is anders. Ook al heb ik nog nooit iemand uitgescholden, zeker niet voor ‘achterlijk wijf’, ‘domoor’ of ‘epic fail’ (!) (die kwalificaties zijn mij wel ten deel gevallen),  heb ik zeer geregeld mijn ‘belangeloze’ mening verkondigd, wond ik me nogal eens op over triviale zaken en kon ik een enkele keer sarcastisch uit de hoek komen.

Maar wat veel erger was: op den duur bleek ik om de haverklap als door een wesp gestoken uit mijn stoel op te veren, zodra er weer een beledigende kreet werd geslaakt, terwijl mijn gezond verstand me toch iedere keer weer maande de niet zo brede schoudertjes op te halen. Kortom, de aanvechting om op alles en nog wat te reageren liep de spuigaten uit.

Je persoontje in de sociale media markt neerzetten, is een hachelijke aangelegenheid. Ook al gebruik je nog zoveel ‘emoticons’ en ‘hash tags’ (voor zover mogelijk binnen de al beperkte ruimte die een enkele tweet je biedt), de toon van je stem, de uitdrukking op je gezicht en je handgebaren ontbreken, terwijl lichaamstaal juist essentieel is om je werkelijke bedoelingen duidelijk te maken, zeker waar het gaat om complexe(re) thema’s. En als je niet uitkijkt, wordt er sec op grond van het geschreven woord een beeld van jou geschapen dat niet helemaal of helemaal niet aan de werkelijkheid beantwoordt, althans niet aan jóúw werkelijkheid. En, vice versa, krijg jij een beeld van met jou communicerende personen, dat wellicht ook ver van de realiteit af staat.

Met dat alles valt natuurlijk best te leven, zolang je een zekere afstand weet te bewaren. En daar wringt nu juist de schoen: ik kan geen maat houden. Het is bij mij alles of niets; dat geldt voor de liefde *wink*, de aanschaf van boeken *happy*, roken (twee pakjes per dag in het verleden) *real sad smiley* en dus ook… voor het gebruik van de sociale media *user talks too much*.

De liefde geeft niet, je kunt er immers niet genoeg van geven (en ontvangen) *double wink*. Met roken ben ik zeventien jaar geleden al gestopt *happy* en de aanschaf van boeken heb ik aan banden kunnen leggen door alles wat ik nog niet heb gelezen naast mijn bed op te stapelen. Het moment is nu aangebroken dat ik ook aan de sociale media paal en perk ga stellen *determination*.

Het zal me moeite kosten, wellicht krijg ik afkickverschijnselen, maar als stoppen met roken kan, moet ook dit lukken. Dus, lieve en minder lieve tweeps, jullie zien mij niet meer terug. Bekijk het echter van de zonnige kant: ik heb nu wel meer tijd om te bloggen.

#iedernadeelhebzijnvoordeel *wink* *hugs*