Songfestival-gekte

De euforie over de prestaties van Ajax (en de combinatie van werkelijke en gelegenheidssupporters die er achteraan hobbelden) is nog maar net vergeten of ons land bevindt zich in de ban van het Songfestival. Eindelijk lijken ‘wij’ werkelijk kans te maken het festival weer eens te winnen. En als ‘wij’ iets winnen kunnen bekruipt ons land een vreemde vorm van nationalisme.

Heilig Zoals onze ‘Oranje Leeuwinnen’ enkele jaren terug plots de onversneden onbekritiseerbare heldenstatus kregen (waar in de jaren ervoor, maar feitelijk ook erna, voor vrouwenvoetbal nooit aandacht was), zoals Lodewijk Asscher kritiek van een voetbalanalyticus op Ziyech, met wellicht enig electoraal opportunisme, omzette in een heuse petitie , zo is nu het Songfestival heilig en zal de komende dagen de gekte enkel toenemen.

Aardig is overigens dat uitspraken van dezelfde bedoelde, welhaast spreekwoordelijk besnorde, voetbalanalist inmiddels wederom tot veel ophef leidden. De man die niks opheeft met darts, met Formule 1 en Max (of Jos) Verstappen, met turnen, met boksen of cage fighting en met wat eigenlijk wel, onze nationale brombeer, heeft laten weten ook niets met het homofeestje dat ‘Songfestival’ heet te hebben. En uiteraard schijnt dat tot opwinding te moeten leiden. We houden niet van dwarsliggers. Al lijken kijkcijfers anders te beweren. Het zal zo zijn. Het hoort bij onze nationale hysterie.

Camp Ooit nam ik zelf deel aan het toen nog bestaande ‘Nationaal Songfestival’, de nationale voorronde die dat jaar georganiseerd werd in Ahoy; met een liedje dat gezongen werd door Bart Brandjes , nog altijd een van onze meest onbekende bekende, of bekendste onbekende zangers – het leven in de media is niet altijd rechtvaardig. Dat het Songfestival, zoals Jan Rot ooit stelde ‘de Champions Leage voor homo’s ‘ is, was in een vol Ahoy meer dan duidelijk. Uiterst vermakelijk, camp met een grote ‘C’. Cultuur met een kleine wellicht, maar wat doet het er toe.

Ieder zijn feestje: de Snor zijn Americana  en mijn ‘gevoelsgenoten’ het Songfestival. Na alle aandacht voor de daadwerkelijke Champions Leage zijn wij even aan de beurt. Wie het niks vindt kijkt lekker niet; wie er nationalistische gevoelens bij krijgt hobbelt vrolijk met de wind mee.

‘We’ zouden wel eens kunnen winnen. Kijken zaterdag!

En een groot voordeel als ‘we’ inderdaad zouden winnen: voor een jaar zullen we verlost zijn van de gebruikelijke klaagzang over corrupte puntentellingen en vriendjespolitiek van buurlanden. Wij zullen spreken van een wijze jury, een Europa met goede smaak. Een mooie inleiding voor de Europese verkiezingen. Zelfs Thierry Baudet zal even van Europa houden.