Sorry is niet genoeg

Dankzij Justin Bieber was ‘sorry’ één van de populairste woorden van 2015 en 2016, maar de Brabantse politie hecht er wat mij betreft iets te veel waarde aan. Is it too late now to say sorry? Ja, wel als je een (bijna) volwassen man bent die asielzoekers ongeprovoceerd met eieren bekogelt.

Op mijn klompjes rende ik langs de kassa Toen ik vier jaar was, stal ik een zak snoepsleutels uit de plaatselijke Albert Heijn. Ik ben er niet trots op maar het is gebeurd. Ik speelde destijds vaak met een groepje oudere jongens uit mijn straat en zij zagen in mij – sproetig blond meisje in zomerjurk – een uitstekende dekmantel. Daarnaast had mijn kleine roze fiets ook nog eens een mandje, perféct om de buit in te vervoeren. Op mijn klompjes rende ik langs de kassa met de snoepsleutels in mijn hand en waar mijn vriendjes gesnapt werden door de supermarktdirecteur, glipte ik, klein als ik was, door diens benen en fietste naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen liet ik trots mijn vangst aan mijn ouders zien. ‘Maar had je dan geld mee?’ vroegen zij verbaasd. ‘Nee, ik heb het gewoon meegenomen’, antwoordde ik. Ik zou het werkelijk erg slecht doen in een drugskartel of de professionele pokerwereld. In eerste instantie werd ik zonder eten naar bed gestuurd, maar na een beraad van alle desbetreffende ouderlijke eenheden werd besloten dat wij met knikkende knietjes en hangende hoofden onze excuses moesten aanbieden aan het streng hoofdschuddende supermarktpersoneel. Die ongetwijfeld hard hun lachen in moesten houden, maar dat soort dingen bedenk je pas vele jaren later.

Passende straf Ik denk dat we het er allemaal wel over eens kunnen zijn dat ‘sorry zeggen’ een passende straf is voor een kind van vier dat een zak snoepsleutels steelt uit de plaatselijke supermarkt. Ik denk ook oprecht niet dat er mensen zijn die nu heel hard zullen roepen dat vierjarige ik naar een internaat voor jeugdige delinquenten overgeplaatst had moeten worden of mijn spaarvarkentje kapot had moeten smijten om een boete van een paar honderd gulden (never forget) te betalen.

Alleen ‘sorry’ is niet genoeg Er komt wat mij betreft wel een moment waarop ‘sorry zeggen’ níet meer genoeg is. Ik heb dan ook met schuim in de mondhoeken het nieuws gevolgd over de vier Brabantse jongeren die asielzoekers met eieren hebben bekogeld. De jongens, waarvan er één 14, één 17 en twee 18 waren, verveelden zich op een donderdagavond en besloten vermoedelijk ook naar hun plaatselijke Albert Heijn te gaan. Zij kochten er echter een doos eieren, die ze waarschijnlijk wél netjes hebben betaald. Vervolgens togen zij met hun doos eieren richting Asielzoekerscentrum om er daar nietsvermoedende asielzoekers mee te bekogelen, waarbij er één lichtgewond raakte. De politie werd gebeld en arriveerde ter plekke, waarna de jongens er met de auto vandoor gingen. Na een korte achtervolging zette de bestuurder zijn wagen aan de kant en konden toegesnelde politieagenten de achtervolging inzetten en de jongens in de kraag grijpen, zo meldde Omroep Brabant.

Geen straf Om het kort samen te vatten: deze jongens, waarvan twee voor de wet volwassen mannen, bekogelden onschuldige mensen met eieren en vluchtten vervolgens voor de politie. Nu zult u net als ik wel benieuwd zijn welke straf zij hebben gekregen. Het antwoord is geen. In plaats van een straf moesten de jongens, onder begeleiding van officier Linda naar het AZC om ‘sorry’ te zeggen. Het is niet duidelijk of de daders ook een tekening met de woorden ‘liefu azielsoekers het spijt mu’ hebben ingeleverd, maar officier Linda wist ons wel te vertellen dat ‘de jongens erg zenuwachtig waren’.

Even ter vergelijking: deze straf wordt dus ook gegeven aan kleuters die onder groepsdruk een slachtofferloze misdaad begaan. Ook even ter vergelijking: als je naar de Blokker gaat om een waxinelichtjeshouder en ‘m tegen de Gouden Koets smijt – wat, laten we eerlijk zijn, ook een frustrerend decadent vervoersmiddel is dat niet zou misstaan op de set van Game of Thrones – ga je vijf maanden de cel in. Maar ja, dan hebben we het ook over de majesteit en niet over een paar miezerige asielzoekers.

Welk signaal geven we hiermee af? Ik vraag mij ten zeerste af: welk signaal geven we hiermee af? Niet alleen aan asielzoekers, maar ook aan onszelf als Nederlanders. In mijn ogen het signaal dat mensen die in Nederland asiel aanvragen in hun handjes mogen knijpen dat ze Bed, Bad en Brood krijgen, maar vooral niet moeten verwachten dat ze onder de Nederlandse wetgeving beschermd worden tegen geweld en zich veilig mogen voelen in hun toch al deprimerende verblijfplaats.

Asielzoekers zijn in Nederland een beetje zoals Jantje, die alleen maar op het kinderfeestje van Pietje is uitgenodigd omdat Pietjes moeder hem daartoe dwong, want Jantje wordt nooit eens ergens uitgenodigd en altijd maar gepest en dat is echt heus heel zielig. Maar als Moeder zich even omdraait om de schoteltjes te pakken steekt Pietje een taartvorkje in Jantjes oog en sist: “Je mag blij zijn dat je mocht komen, vuile rat.” “Pietje!’ roept moeder verschrikt, Ga jij eens even heel hard sorry zeggen. Jantje, stel je niet aan, je hebt niet voor niets twéé ogen van onze lieve Heer gekregen.”

Zolang wij asielzoekers blijven behandelen als tweederangs wereldburgers en hun vernedering en mishandeling tolereren, moeten we onszelf vooral niet op de borst kloppen en doen alsof we zo barmhartig zijn. Dit soort geweldpleging en kleinering is onacceptabel en het gebrek aan optreden van de politie Brabant maakt hen in mijn ogen een zachtgekookt ei.

Beeld:  Allison Turrell