Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Sorry, Sehriban, ik schaam me kapot

  •  
25-04-2013
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
283 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Iedere Nederlander zou afstand moeten nemen van een vonnis dat het leven van een 17-jarig meisje reduceert tot 365 dagen detentie
Er wordt de laatste tijd veel gezegd en geschreven over afstand nemen en verantwoording afleggen. Niet eens zo zeer voor je eigen daden, maar voor die van de groep of subgroep waartoe je behoort. Marokkanen moeten zich distantiëren van hun landgenoten, moslims van hun religie, bankiers van hun beroepsgroep, monarchisten van hun koningslied.
Hier wordt vaak nogal lacherig op gereageerd. Aan de ene kant omdat wij in Nederland niet geloven in collectieve schuld, je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen daden (en zelfs dat eigenlijk zelden) en aan de andere kant omdat dit vaak zo selectief wordt geëist. Het zijn altijd de anderen die zich moeten verontschuldigen, die verantwoordelijkheid moeten dragen, die afstand moeten nemen.
Moord Gisteren veroordeelde de rechtbank in Rotterdam de nu 16-jarige Ismael tot een jaar jeugddetentie voor de moord op het 17-jarige Turks-Nederlandse meisje Sehriban Akpinar. Een jaar. 1 jaar. 12 maanden. 52 weken. 365 dagen. Als het tenminste geen schrikkeljaar is. Ismael en zijn maatje Ertan lokten de 17-jarige Sehriban de bosjes in om haar van haar mobieltje te beroven, mogelijk te verkrachten en na afloop te vermoorden. Ja, vermoorden, uit chats op Ertans laptop is duidelijk gebleken dat er sprake was van opzet en voorbedachte rade.
Hoe moet je op zo’n vonnis reageren? Woede, verdriet en machteloosheid wisselen zich in hoog tempo af. En je voelt meteen wat mensen bedoelen met de beruchte onderbuik. Die wil ik nu even laten spreken en niet omdat de moordenaars Ismael en Ertan heten, als dat Willem-Jan en Floris of Stanley en Wesley was, dan was die kriebel in mijn middenrif niet groter of minder geweest.
Wij hebben in Nederland ooit besloten dat over minderjarigen niet met de maatstaven van volwassenen wordt rechtgesproken. Daar is veel voor te zeggen, maar het enige dat mij nu te binnen schiet is: SODEMIETER OP, GODVERDOMME! Deze uitspraak heeft niets met recht te maken. Nichts, nada, niente, nothing, rien en walo. Nul komma nul. Twee mensen, jonge mensen maar toch mensen, hebben willens en wetens besloten en gepland een ander mens te vermoorden. En dat plan uitgevoerd met 24 messteken. En hiervoor betalen zij geen enkele prijs.
Als je volwassen genoeg bent om een moord te bedenken, te plannen en uit te voeren, ben je oud genoeg om met de consequenties te worden geconfronteerd. De leeftijdsgrenzen in het (jeugd-)strafrecht zijn veel te absoluut en moeten worden aangepast zodat wij een systeem krijgen waarin de rechter de vrijheid heeft ook minderjarigen die zich “volwassen” gedragen te bestraffen op een wijze die enigszins recht doet aan de zwaarte van het vergrijp. Ik weet dat het vloeken in de progressieve kerk is, maar dit soort jonge psycho- en sociopaten moet boeten voor hun daden als wij willen dat de burger het rechtssysteem serieus blijft nemen en zijn vertrouwen in het strafrecht niet verwordt tot teleurgestelde apathie. Of erger: gerechtvaardigde eigenrichting.
Verantwoordelijkheid Dus ga ik nu verantwoordelijkheid dragen en afstand nemen. Ik ben Nederlander, journalist en jurist en dus ben ik drievoudig schuldig aan het onrecht wat de vermoorde Sehriban Akpinar na haar dood is aangedaan.
Ik neem afstand van Nederland, een land dat de rechten van daders – moordenaars! – zo belangrijk vindt dat het het leven van een 17-jarig meisje devalueert tot 365 dagen jeugddetentie. Wij Nederlanders moeten ons allemaal kapot schamen tegenover de familie Akpinar toe dat wij onze wetten niet allang hebben aangepast opdat dit soort schorem jaren en jaren en jaren achter de tralies verdwijnt.
Ik neem afstand van juristen die collectief lijden aan de beroepsdeformatie die hen doet vergeten dat achter juridische definities en begrippen echte mensen schuil gaan. Slachtoffers als Sehriban en moordenaars als Ismael en Ertan. Niemand, NIEMAND in ons juridische systeem spreekt voor Sehriban, terwijl Ismael en Ertan hele bataljons advocaten, hulpverleners, rechters en psychiaters aan hun kant hebben. Wij juristen moeten ons kapot schamen.
En ik neem afstand van de journalistiek. De journalistiek die zo cynisch en ongeëngageerd is dat het bericht over dit vonnis wordt afgedaan met een halve kolom in de krant, een paar boze miniblogjes en verder stilte, niets dan stilte. Wij journalisten moeten ons kapot schamen dat wij niet massaal in de pen zijn geklommen om ervoor te zorgen dat dit soort misstanden niet al decennia geleden zijn aangepakt en afgeschaft.
Dus Sehriban, familie Akpinar, ik schaam mij driewerf kapot voor mijn land, mijn oud-studiegenoten en mijn collega’s. Voor mijzelf dus. Sorry.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.