Spijt, berouw, excuses, schei eens uit Femke Halsema

Ik heb geen spijt van het slavernijverleden. Noch berouw. En ik ga er ook mijn excuses niet voor aanbieden. Ik had een moeder die altijd wilde dat ik mijn excuus aanbood, ook als ik iets niet gedaan had of onterecht vond. Dat weigerde ik ook en kon dan rekenen op de matteklopper. Ik ga ook mijn berouw niet tonen over de Holocaust, de Armeense genocide, de politionele acties in Indonesië. Allemaal verschrikkelijk maar ik was er niet bij en als ik dat wel was had ik me er (hopelijk) tegen verzet.

Ik heb wel berouw over alle cacao en chocolade die ik heb geconsumeerd die niet slaafvrij was. En alle niet-biologische katoen die ik heb gebruikt, geoogst door katoenarbeiders die over de kling zijn gejaagd op de katoenvelden en veel te jong tengevolge van de pesticiden zijn overleden. Over de T-shirts die ik vroeger te goedkoop kocht, die door kinderhandjes in sweatshops in elkaar zijn genaaid voor een dagloon van 50 dollarcent. Over het feit dat ik nog steeds vlees eet, terwijl er mensen worden afgebeuld in Afrikaanse landen om op grote plantages voer te produceren voor onze varkens. Over de palmolie die nog steeds in zoveel producten zit verstopt die ik eet, terwijl de arbeiders in de Congo op de plantages als slaven worden behandeld. Over al de houten meubels die ik heb gekocht zonder na te denken over de arbeidsomstandigheden van de arbeiders die de bomen rooien.

Ik heb spijt dat ik ooit wel eens gestemd heb. Wel op een linkse partij, maar die zijn evengoed medeverantwoordelijk voor alle (semi)slavernij waaraan we ons nog steeds schuldig maken door voor veel te weinig geld, grondstoffen, halfproducten en producten te kopen waar mensen onder mensonterende omstandigheden en een fooi voor krom hebben gelegen. Door te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Door mee te werken aan handelsverdragen en subsidiesystemen die deze gruwelijke ongelijkheid in stand houden. Door multinationals hun gang te laten gaan met deze praktijken.

Nee, laten ze in Amsterdam maar lekker blijven discussiëren over of ze spijt hebben, misschien ook wel berouw, om vervolgens te kijken of we misschien ook wel excuses moeten aanbieden. “Die moeten dan wel betekenis krijgen,” meldt de burgermeester van 020.

Nou Femke Halsema, als u denkt dat dit soort hoofdbuigingen helpt om het huidige racisme uit te bannen en dat in de toekomst uw politie mijn zwarte kleinzoon niet meer een knie in zijn nek zet terwijl mijn blonde zoon gewoon door mag rijden, moet u maar diep buigen. In mijn opinie kunnen we beter het slavernijheden oplossen en racisme op een minder theoretische manier bestrijden.

Een minuut voor twaalf: slavernij begint bij jezelf