Sterf maar lekker zelf voor Syrië

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Beelden van geëxecuteerde burgers, rapporten over massaverkrachtingen, verhalen over gemartelde kinderen – wat voor soort monster moet je zijn om niet tot die conclusie te komen?

Hoewel in oorlog de waarheid het eerste slachtoffer is (Aeschylus wist dit 2500 jaar geleden al), is het onmogelijk voor de neutrale toeschouwer, de televisiekijker, de krantenlezer de ogen te sluiten voor de orgie van geweld die dagelijks over ons netvlies trekt. Zelfs als minder dan de helft van de gruwelen die ons uit het oorlogsgebied bereikt waar blijkt te zijn, speelt zich in het land een tragedie af van een enorme omvang en intensiteit.

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Akkoord, de noodzaak lijkt duidelijk. Maar wanneer? Wie is er naïef genoeg te geloven dat het regime van Bashar al-Assad zich door economische sancties op de knieën laat dwingen? Werkten sancties tegen het Apartheidsregime in Zuid-Afrika, tegen Saddam Hoessein of Fidel Castro? Werken zij in Iran of Noord-Korea?

Elke dag dat we discussiëren over uitbreiding van sancties, sterven onschuldige burgers, vrijheidsstrijders en regeringssoldaten. Elke avond tweet oorlogsverslaggever Harald Doornbos het dodental: 83, 111, 343, 189. Het totale aantal wordt geschat op 10, 20, 30 duizend, afhankelijk van wie je het vraagt. Elke dag dat wij niets doen, loopt het op en elke dag dat sancties niet werken, is een kans voor Assad en zijn troepen de oppositie te vermorzelen. Ongestraft. Martin Luther King sprak ooit van de “fierce urgency of now” . Zijn die woorden ooit meer van toepassing geweest?

Wij moeten ingrijpen in Syrië. En wel nu dus, maar aan wiens kant? Die van de oppositie natuurlijk! Oké, maar wie is die oppositie precies? Vredelievende, democratische vrijheidsstrijders die de mensenrechten willen beschermen, dus ook die van vrouwen, homo’s en niet-moslims? Of zijn het jihadisten, getraind in Jemen of Pakistan, met gevechtservaring opgedaan in Afghanistan, Tsjetsjenië of Libië en met de vurige overtuiging van Het Ware Geloof? Of beide?

Hoe weten we dat we Syrië niet van de regen in de drup helpen, we hebben daar inmiddels de nodige ervaring mee. Hoe weten we zeker dat over een paar maanden niet het halfnaakte lichaam van de Amerikaanse ambassadeur – de redder van de Syrische opstand – door de straten van Aleppo wordt gesleept? Assad is een schurk, een massamoordenaar, maar recente ervaringen met regime change in het Midden-Oosten geven weinig reden tot optimisme. Better the devil you know?

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Vooruit, we kiezen voor de oppositie, maar hoe? Als we niet zelf willen bombarderen of zelfs grondtroepen sturen, moeten we de oppositie bewapenen. Logistiek wordt dit niet gemakkelijk, het verzet heeft geen havens in handen, de buurlanden staan niet te springen ze door te laten en vanuit de lucht is riskant en zelden effectief. Bovendien herinner ik mij hoe bang de Amerikanen in 2002 waren voor de Stinger-luchtdoelraketten die zij zelf jaren eerder aan de Afghaanse mujaheddin hadden geleverd. Niets is zo moeilijk uit te leggen aan het thuisfront dan dat je eigen soldaten zijn gedood met wapens die jij nota bene zelf aan de latere vijand hebt gestuurd. Daar komt nog iets anders bij. Als het westen de zware wapens levert die het Syrische verzet zo broodnodig heeft en daarmee de krachtsverhoudingen op het slagveld meer in evenwicht brengt, dreigt de oorlog alleen maar verder te escaleren. Uitbreiding van de burgeroorlog, geografisch en qua intensiteit – willen wij daar echt verantwoordelijk voor zijn?

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Militair dus. Met bombardementen en troepen op de grond desnoods, maar wie moet dat doen? Nou ja, wij natuurlijk. Maar lezers, columnisten en politici bedoelen met ‘wij’ eigenlijk altijd iedereen behalve ‘ikzelf’. Zij dus. Het dichtste wij dat zij zich kunnen voorstellen is de Nederlandse krijgsmacht. Of wat daar nog van over is. Wij sturen onze jongens. Zonder tanks (het Syrische leger heeft er zo’n 5000) of de garantie dat zij bij terugkeer nog een baan hebben. Sorry jongens, terwijl jullie je leven wagen, bezuinigen VVD en PvdA jullie eenheid weg in het regeerakkoord.

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Maar Syrië is geen Libië, met het veroveren van één kustweg ben je er niet. Het leger is groot en goed bewapend, het terrein moeilijk. Alleen vanuit de lucht gaat het niet lukken, dus is er eigenlijk maar één krijgsmacht die de klus aan kan, de Amerikaanse. Net terug uit Irak, in zware strijd verwikkeld in Afghanistan, kunnen de Amerikanen dat er ook nog wel even bijnemen, toch? Alleen heb ik sterk het vermoeden dat diegenen die nu tot ingrijpen oproepen, dezelfden zijn die tegen de aanval op Irak en de bezetting van Afghanistan preken. Die Bush 43 een oorlogsmisdadiger vinden en teleurgesteld zijn in Obama’s ‘oorlogszucht’. En hoe zal de Arabische, de islamitische wereld reageren als uitgerekend de Amerikanen weer een moslimstaat binnenvallen? Hier is een idee: Als Israel nou meteen even Iran aanpakt, kun je van de Middellandse Zee tot aan de Himalaya lopen zonder ooit het oorlogsgebied te hoeven verlaten.

Wij moeten ingrijpen in Syrië. Bent u die mening nog steeds toegedaan, bent u niet bang voor een escalerende oorlog, voor meer onrust in het Midden-Oosten, voor een nog erger regime in Damascus, voor zware verliezen onder ‘onze’ troepen? En baalt u niet van het feit dat wij moeten opdraaien voor de apathie in de Arabische wereld, waar men zich meer druk maakt om films en cartoons over de geliefde Profeet dan over de genocide in het eigen hart? Prima, grijp in, ga erheen, stap op het vliegtuig en sterf maar lekker zelf voor Syrië!