Sterph!

Ik schrijf sinds 2002 als rechtbankverslaggever over de misdaad. In die tijd heb ik duizenden verdachten voorbij zien komen. Jong, oud. Begaafd, zwakbegaafd. Normaal, gestoord. Gevaarlijk, onschuldig. Drieduizend rechtszaken. Drieduizend verhalen. Die verhalen hebben mij geleerd dat daders soms helemaal niet zulke vervelende mensen zijn.

Dat ze meestal een reden hebben om te doen wat ze doen en dat die reden soms best te begrijpen valt. Door mij. Door justitie. Door de rechtbank. En zelfs door slachtoffers en nabestaanden.

En begrip is niet hetzelfde als goedkeuring.

Er zijn mensen die mij inmiddels volstrekt wereldvreemd vinden. Dat kan.

Ik zit bijna dagelijks ’tussen’ de criminelen en met enige regelmaat tussen slachtoffers. Soms nabestaanden. Ik hoor hun verhalen. En dat kleurt je beeld. De wereld is niet zo zwart-wit als we soms zo graag zouden willen geloven.  Een moordenaar niet altijd gestoord. Een slachtoffer niet altijd zo onschuldig.

Dat verhaal probeer ik door te geven. In de krant. Op de radio. Op mijn weblog en steeds vaker via #twitcourt ( @chrisklomp ) op Twitter. Ik weet dat mijn verhalen niet voor iedereen prettig zijn. Het is meer dan eens confronterend. Omdat de werkelijkheid soms vreselijk rauw is en omdat ik het regelmatig bewust zo breng dat discussie bijna een garantie is.

Ik weet natuurlijk ook best wat ik losmaak als ik me op mijn weblog ‘verplaats’ in de rol van een verdachte pedofiel of een moordenaar. Ik roep dat over mezelf af door er zo nadrukkelijk aandacht voor te vragen.

Maar dat is prima. Laat maar komen. De knuppel brengt discussie. Een volwassen discussie kennis. En kennis soms nuance. Bovendien kan ik die kritiek wel hebben.

Dat wil niet zeggen dat ik niet vind dat er ergens een grens is.

Zoals ik ook vind dat het niet aan mij is om definitief te bepalen waar die grens precies ligt. Dat horen anderen te doen. In een gezonde rechtsstaat.