Sylvana Simons en Viva slaan de plank mis

Uit paniek om niet voor racist uitgemaakt te worden ging de VIVA redactie klakkeloos in op het aanbod van Sylvana Simons om columns te schrijven. Simons liet in een reactie weten, dat zij samen met de VIVA op zoek gaat naar “een duurzame oplossing voor een steeds terugkerend probleem in de media” en dat “diversiteit geen nobel streven is maar een vast gegeven in onze samenleving, dat zich gereflecteerd mag zien in alle vormen van de media en op alle plekken in de samenleving”.

Als dit het streven is, waarom heeft Simons dan niet 10 andere getalenteerde, gekleurde schrijvers naar voren geschoven om wekelijks een column voor de VIVA te schrijven? Of beter: waarom is de VIVA niet zelf op zoek gegaan naar 10 talentvolle gekleurde schrijvers, als zij dat zo belangrijk vinden? Zo hadden ze per direct een oplossing kunnen bieden aan dit steeds terugkerende probleem van te weinig diversiteit in media en samenleving. Het zou Simons én de VIVA hebben gesierd.

Want daar gaat het nu juist om; verandering, méér kleur en diversiteit op redacties. Nu is de job weer naar een usual suspect gegaan en komt er alsnog geen verandering. Diversiteit is niet alleen verschil in kleur, maar ook verschil van stem. Het is het stoppen met het optrommelen van continu dezelfde gekleurde gezichten. Het is het opschudden van lui geworden redacties, die teruggrijpen op het bestaande in plaats van naar nieuw talent te zoeken. Dat talent is er afdoende. De smoes dat het moeilijk is om aan goede gekleurde journalisten te komen is net zo achterhaald als het vermeende gebrek aan topvrouwen. Jet Bussemaker legde moeiteloos een lijst met 700 topvrouwen op tafel toen ze het zat was om van mannen te horen te krijgen dat topvrouwen niet te vinden zijn. Als Bussemaker het kan, kunnen redacties het zeker. Want daar zijn journalisten goed in, mensen vinden.

Zwarte vrouw   Naast het schrijven van columns gaat Simons haar ervaringen van 25 jaar in de media en 44 jaar als zwarte vrouw in Nederland bij de VIVA inzetten. Hiermee slaan beiden de plank volledig mis. De ervaringen van één zwarte vrouw generaliseren tot de ervaring van alle zwarte mensen in Nederland is bijna hetzelfde als lijstjes maken met redenen waarom je met een zwarte man moet daten, net alsof alle zwarte mannen hetzelfde zijn. Simons zelf is niet smetvrij, qua het generaliseren van de zwarte man. Kort na haar aankondiging om columns te schrijven bij de VIVA, tweette Sylvia Witteman een stuk van Simons waarin zij zegt dat de zwarte man onbetrouwbaar en ontrouw is. Quinsy Gario verdedigt Simons in zijn artikel ‘De aanval op Sylvana Simons’ , wijst er op dat het stuk inmiddels 14 jaar oud is en dat Simons al verschillende keren heeft gezegd dat ze ‘dat meisje niet meer is’. Hierbij vergeet Gario te melden dat Simons niet echt een meisje meer was, maar een volwassen vrouw van 30 jaar oud was toen ze dat zei. 

Racisme-vrij Nederland Ik ben benieuwd hoe Simons haar nieuwe opdracht gaat uitvoeren. Gaat ze ons alleen de les lezen hoe we naar een racisme-vrij Nederland kunnen streven of durft ze ook over de problemen binnen de zwarte gemeenschap te schrijven? Want volgens mij is daar ook behoefte aan.

Het zwarte mannen lijstje van de VIVA was belachelijk en hopelijk hebben ze hier een les uit geleerd. Maar het blijft klein bier vergeleken met andere dingen waar we ons over moeten verontwaardigen. Zoals Soufian, die 299 jaar moet vakkenvullen om het jaarsalaris van de Ahold-baas Dick Boer te verdienen. En het college van bestuur van de UvA, die de bezetters van het Maagdenhuis eruit laat zetten door de ME. Moeten we daar niet voor willen vechten? Viva la viva!

cc-foto: Marc van der Chijs